Iris heeft zomervakantie, geen zorgeloze zomervakantie, daarvoor heeft ze veel te veel twijfels en onzekerheden. Met een moeder en vader die verslaafd zijn, regelmatig worden opgepakt en uiteindelijk ook op de intensieve zorgen belanden, heeft ze meer dan goed is om zich slecht te voelen. Via flashbacks krijg je 'steen voor steen' het volledige verhaal achter haar verleden en kan je ook begrijpen waarom ze zo fel kan reageren. Haar grootouders, maar ook haar pleegouders zien haar graag en hebben het beste met haar voor. Nu moet alleen zij zelf nog geloven dat ze het waard is en dat ook zij geluk verdient. Misschien heeft Maduro, een jongen die bij haar op de camping verblijft wel een positief effect op haar en kan Iris 'steen voor steen' terug haar leven opbouwen.

Wat is het een bijzonder gevoelig en ontroerend boek en tegelijk een kei hard verhaal. Het neemt je mee naar een wereld die verre van  normaal en ideaal is, maar waar kinderen moeten opgroeien. Jacodine heeft, ik denk dankzij haar werk in de kinder- en jeugdpsychiatrie, dat met het juiste evenwicht kunnen neerschrijven. Nergens in het boek heb je het gevoel dat het 'erover' is, of dat er dingen bij de haren gesleurd zijn om het nog schokkender te maken. Ik denk dat de sterkte erin ligt dat alles zo subtiel beschreven is, dat je een idee krijgt hoe iemand zich moet voelen in een dergelijk moeilijke en complexe situatie. ("Mijn gedachten gaan terug naar dat moment, nu alweer meer dan drie jaar geleden, toen ik ontdekte dat de ene pijn de ander wegduwde. Dat een zelf toegebracht, controleerbare pijn veel beter te verdragen was dan de andere, oncontroleerbare pijn die veel diepere littekens veroorzaakt.") De situatie wordt beetje per beetje uitgelegd al vertellende van weg (Krampachtig probeer ik me vast te klampen aan mijn verstand, dat heel goed weet dat ik niet verantwoordelijk ben voor haar gedrag. MIjn verstand is 'meer dan bovengemiddeld' ontwikkeld zeggen ze. Dat op zichzelf is al een wonder gezien het alcoholgebruik van mijn moeder tijdens de zwangerschap, maar behalve dat ik altijd klein ben gebleven, lijkt dat verder geen gevolgen te hebben gehad.) zodat je niet de indruk hebt een handboek vast te hebben. Langs de andere kant is het niet alleen kommer en kwel en word je geraakt door de goedheid van veel mensen, het geduld van haar kamergenoot, de liefde die ze ervaart van haar pleeggezin, de verscheurdheid van de grootouders met enerzijds ontzettend veel liefde voor hun kleinkind, anderzijds veel bezorgdheid en angst, maar ook het verdriet om hun dochter die het verkeerde pad heeft genomen en waar ze geen enkele greep meer op hebben. Je danst mee met Iris op een dunne koord van constante zelfbescherming, het aanvaarden van hulp en het feit dat er heel wat mensen zijn die haar graag zien. De talrijke emoties en ervaringen worden heel beeldrijk onder woorden gebracht (wanneer ik het appartement in kom, valt er een stilte over me heen die meteen duidelijk maakt dat er niemand is. Gek genoeg kun je dat voelen. Tenminste ik wel. Geen idee of anderen dat ook hebben. Het is gewoon een andere stilte dan wanneer er wel iemand is, maar de persoon geen geluid maakt.) 

Een boek dat inzicht kan bieden voor degene die onrechtstreeks met deze problematiek te maken heeft, maar even goed biedt het boek troost aan wie het zelf meemaakt en geeft het misschien dat duwtje in de rug om nooit alleen te blijven zitten met je verdriet en vragen. Erover babbelen, iemand in vertrouwen nemen kan echt het verschil maken, want, zo besluit de auteur: iedereen is het waard!