Het eerste woord van de titel geeft meteen de gouden raad mee die auteur Tom Percival doorheen het boek weeft: wees af en toe eens stil. Want ook vogels (mensen?) die wat zachter zingen, hebben soms belangrijke zaken te zeggen, het verlegen rode vogeltje met blauw vlekje uit dit verhaal incluis. Zij heeft namelijk op een van haar vliegavonturen gevaarlijke machines ontdekt die elke boom in het bos medogenloos platgooien. Het rode buitenbeentje probeert dit keer echt uit volle borst te zingen, maar geen van de dieren kunnen haar horen, laat staan luisteren. Totdat ze toch met de neus op de feiten gedrukt worden. Gelukkig is daar ... Het rode vogeltje. Ironisch genoeg, maar wel volledig in thema, stopt haar stil protest de opmars van de daverende graaf- en graaimachines. Met die heldendaad redt ze dus niet alleen het bos, wordt ze opgenomen in de clan van woudbewoners, maar vindt ze ook eindelijk haar eigen stem.

De illustraties van Richard Jones tonen het bos op het eerste zicht als een ondoordringbaar groen kleurenvlak, wat toch wel scherp in contrast staat met het gemak waarmee de machines de bomen neerhalen, alsook met de kleur van het rode vogeltje dat, anders dan alle andere bosdieren, niet opvalt door haar luide lied. Al snel laat echter elke stam, blad, kruin en veer zijn eigenheid zien, dankzij de  doorzichtige stempeltechniek van Jones en de verscheidenheid aan patronen die hij het bos meegeeft. Zo kijk je ook beeldend op elke pagina naar volle tekeningen waarin er plaats is voor elke plant en zijn specifieke persoonlijkheid.

Een prentenboek met een waardevolle boodschap, een duidelijke verhaallijn en een mooie vertaling van verhaal in tekening.