Op een dag ziet Ava dat er iets neervalt op de aarde. Samen met haar hondje Wolfie rent ze ernaartoe. Het blijkt het ruimtewezen Moon te zijn die per ongeluk op onze planeet terecht kwam. Zonder aarzelen stelt Ava de aarde voor. Ze toont hem enthousiast alle mooi plekjes. Verdrietig kijkt Ava toe hoe Moon toch weer vertrekt. Ze begrijpt niet waarom hij dat doet.

Mark Janssen heeft met dit boek opnieuw een pareltje gemaakt van een beeldend verhaal. Zijn illustraties zijn zo krachtig dat woorden niet nodig zijn om te kunnen begrijpen waarover het gaat. Hij tekent met het hart en onze ogen zijn de poorten naar de ziel. Het is een wervelend verhaal dat gevoeld moet worden tot in elke vezel van je wezen.

Janssen toont ons een wereld vol kleur. Een wereld die verwondering oproept voor alle fauna en flora die er te vinden is, maar die is niet altijd zonder gevaar (denk maar aan bijtgrage krokodillen). Terwijl Ava Moon voorstelt aan alle dieren, houdt ze toch liever een afstandje van het mensendorp. Ze toont het dorp aan Moon van op een veilig plekje in de schaduw. Krokodillen laten meteen duidelijk zien wat hun plannen zijn, maar er loopt nog een soort rond die met enige voorzichtigheid benadert dient te worden.

De boodschap gaat over welkom zijn en je thuis voelen. Heel wat mensen komen vandaag op plaatsen terecht waarvan ze misschien nooit gedacht hadden ooit te komen. Denk maar aan alle mensen die vandaag op de vlucht zijn voor geweld. Ook zij hopen ergens opnieuw een plekje te vinden waar ze zich thuis kunnen voelen.

Ava heeft haar hart open gezet voor Moon en is daardoor intriest wanneer Moon de volgende ochtend zomaar verdwijnt. Gelukkig komt hij gauw terug met zijn ‘Wolfie’ en deze keer blijft hij. Vanaf nu huppelen de vier vrienden vrolijk rond op deze aarde, in hun wereld.

Samen zijn ze thuis waar dat dan ook mag zijn.

Prachtig.