De tijd is een begrip dat niet zomaar te omschrijven valt. Dit boek doet een poging in de vorm van het vertellen van de levensloop van Bo, een meisje dat aan Vadertje Tijd uitlegt wat een haiku is. Die Japanse dichtvorm zal gedurende heel het boek consequent gebruikt worden: Bo als kind, als puber met puistjes en bij een eerste verliefdheid, Bo als moeder en tenslotte als grootmoeder.  

Filosoferen met kinderen is heerlijk, maar hoe begin je? Of welk onderwerp kies je uit? Dit boekje over tijd en leven kan een goede leidraad zijn. Het bevat voldoende startideeën of bekende ervaringen die voor iedereen aanleiding kunnen geven om zijn of haar zegje te doen. Tekeningen en tekst zijn perfect op elkaar afgestemd, maar hebben ook zonder elkaar hun eigen waarde. De gebruikte kleuren overweldigen je steeds weer en de manier waarop ze gebruikt zijn heeft iets dromerigs. Het zijn steeds dezelfde tinten, maar toch altijd dat tikkeltje anders zodat het niet verveelt. De rode sjaal van het meisje vormt de rode draad in het verhaal, het is erg mooi om te volgen hoe die sjaal op verschillende momenten en op verschillende manieren terug komt. Het is als het ware haar houvast in de loop van haar leven. Verder is het positief dat er ook minder leuke aspecten van opgroeien en leven aan bod komen. Het leven is een cyclus, dat wil men zeker beklemtonen en dat Vadertje Tijd toch altijd veel te snel gaat, dus leef bewust je leven. 

Dat de tekst volledig in haiku's geschreven is, is even wennen maar geeft uiteindelijk wel een meerwaarde aan het boek omdat het een speelse touch geeft en vaak ruimte laat voor eigen interpretatie. Verder geef ik een pluim aan auteur en illustrator voor het lef dat ze tonen om een niet-alledaags boek te publiceren, het is heerlijk om eens wat anders te zien en lezen dan je gewend bent. Ik ben helemaal voor de durvers, zeker wanneer het uitmondt in zo'n geslaagd project.