Opa vangt zijn kleindochter onverwacht op wanneer haar mama ziek is.  Bij opa mag ze kiezen waar ze slaapt en mag ze naar Kai, haar vriend die permanent op het eiland woont. Met Kai kan ze spelen en babbelen en eventjes alle zorgen vergeten. Maar terwijl de situatie van de moeder er niet op verbetert, spoelen er walvissen aan op het eiland. De aangespoelde walvissen doen het meisje aan haar mama denken en voelt ze haar ook heel dichtbij. Toch komt opa haar halen want hij heeft slecht nieuws: haar moeder is gestorven. De walvissen helpen haar te kiezen om verder te gaan met haar mama in gedachten bij haar.

De kracht van dit boek bestaat erin dat gevoelens zo subtiel maar ook zo intens worden weergegeven en verteld vanuit het standpunt van het meisje (bv "hij hield zijn hand omhoog maar bewoog hem niet heen en weer"). Hiermee wordt direct duidelijk gemaakt dat kinderen emoties kunnen lezen zonder dat er woorden nodig zijn. Ook de gebeurtenissen worden vanuit het perspectief van het kind beleefd: "ik was die dag niet naar school gegaan, maar mocht met opa aardbeien plukken in de tuin", hier wordt de eigenlijke reden van niet naar school gaan niet vernoemd, maar wel het alternatief dat bij het meisje een fijne herinnering met zich meebracht, wat zo ontroert omdat het zo herkenbaar is. Dit alles zorgt voor een zekere zachtheid over het hele boek, ook bij sombere situaties ("er was een stilte in huis die er alleen 's nachts kon zijn"). Die zachtheid wordt perfect aangevuld door de illustraties in aquarel. Er worden zachte kleuren gebruikt in verschillende tinten die aansluiten bij het verloop van het verhaal. Ze zijn sober, maar net als in de tekst weten ze perfect de juiste emotie te raken. De sfeer in elke tekening is ongelooflijk krachtig weergegeven. Knap hoe tekst en tekening zo elkaar aanvullen en vervolledigen. Het is een prachtig boek over verlies en afscheid nemen zonder dat het expliciet zo wordt vernoemd. Het volgt volledig de gedachtengang en beleving van het kind met details die zo klein maar zo belangrijk kunnen zijn en doen beseffen dat kinderen anders omgaan met verlies dan volwassenen, maar zeker niet minder intens ("ik begroef mijn gezicht dieper in zijn trui. Het was de zachtste trui die hij had, maar het hielp niet"). Af en toe worden zinnen cursief gedrukt, dit zijn wat meer filosofische, moeilijkere zinnen die je even doen stilstaan bij hoe je verlies of dood kunt aanbrengen en helpen verwerken. Iedereen gaat anders om met verdriet en verlies, maar dit boek begrijpt je verdriet, en geeft je toch een hoopvol schouderklopje om verder te gaan. Ontroerend mooi.