Voor Ramya verandert er in korte tijd een heleboel. Ze verhuisde naar Edinburgh en maakte de overstap naar een nieuwe school. Na het plotse overlijden van haar geliefde grootvader, die ze voor het laatst zag tijdens een wel heel mysterieus voorval in haar kleutertijd, gaat voor Ramya een wereld open. Een oud familiegeheim steekt de kop op en Ramya is vastberaden om de taak die haar grootvader haar postuum toekent tot een goed einde te brengen. Met het ontrafelen van de raadselachtige opdracht ontrafelt Ramya een stukje van zichzelf. Ze ontdekt dat ze de gave heeft om de magische blauwdruk van Edinburgh waar te nemen, en dus ook de wezens van het Verborgen Volk die daarbij horen. Gesterkt door haar nieuw ontdekte talent en hulp uit onverwachte hoeken slaagt Ramya erin om een tipje van de sluier te lichten, maar dus ook om zichzelf te kunnen zien in een nieuw daglicht.

De eigengereide Ramya vertelt in de ik-persoon en met een afstandelijke toon over haar lotgevallen. Haar verhaal laat zich lezen als het feitelijke relaas van een tiener die worstelt, en niet alleen met de opdracht waar ze voor staat. Ramya is een neurodivergent persoon. Ze heeft dypraxie, een neurobiologische ontwikkelingsstoornis die een grote impact heeft op haar motorische vaardigheden. Haar anders-zijn wordt door haar omgeving vaker niet dan wel aanvaard. De aandachtige lezer zal in het lot van Ramya het lot van het Verborgen Volk herkennen, dat zwaar te kampen heeft met vooroordelen (opgepast voor de feeën in dit boek, trouwens!). Maar Ramya toont zich onversaagd. Met een aan apathie grenzende onverschilligheid biedt ze uitdagingen het hoofd. Het rechtlijnige taalgebruik van de schrijfster echoot de kilheid waarmee Ramya haar omgeving benadert. Dat – maar ook het grote lettertype en de rustige bladspiegel – zorgt voor een tekst die vlot leest, maar meevoelen minder gemakkelijk maakt. Anderzijds lijkt Ramya’s strijd mij net heel herkenbaar voor het beoogde leespubliek: kinderen en jongeren die zoeken naar een eigen pad over drempels en om belemmeringen heen. De verhaallijn herbergt heel wat losse eindjes. Voor wie zich over de afstandelijke stijl en wat moeilijker te volgen plotwendingen kan zetten is er dus goed nieuws: dit boek krijgt zeker een vervolg.