Tuur is al bijna vier jaar en deze morgen besloot hij dat hij vanaf vandaag alles alleen kan. Daarom stopt hij Oscar, zijn knuffel, in de speelgoedkoffer. Normaal gaat Oscar overal mee met Tuur, maar vanaf vandaag dus niet meer. Tuur gaat alleen naar de grote-mensen-wc, hij stapt alleen de grote trap af, hij fietst helemaal alleen op zijn fietsje (zelfs zonder zijwieltjes), hij gaat alleen zwemmen, ... Zelfs dan stopt het niet, want Tuur kan ook alleen eten, de afwas doen, in bad gaan, en naar bed gaan. Als de dag voorbij is en Tuur zijn pyjama aangetrokken heeft, komt hij tot de conclusie dat het een geslaagde dag was. Maar er is toch één ding dat hij niet alleen kan doen en dat is slapen. Voor hij zijn bedje inkruipt, haalt hij Oscar uit de speelgoedkoffer en valt dan tevreden in slaap.
Het is erg jammer dat in dit boekje geen omkadering van broertjes, zusjes of ouders is bijgevoegd. Als lezer krijg je de indruk dat Tuur zelfs helemaal alleen woont. De dingen die hij doet, zijn niet afgestemd op zijn leeftijd. Kinderen van vier jaar doen geen afwas van grote potten en pannen, kunnen niet plots alleen zelfstandig fietsen. Op geen enkele prent zie je de aanwezigheid van andere mensen. Er hangen geen andere kleren aan de kapstok, er staan geen andere borden op tafel ... Enkel als Tuur zijn tanden poetst, gebruikt hij per ongeluk de tandenborstel van papa. Dat is toch wel een beetje vreemd. Kleuters merken dit ook meteen op.
Het boekje is geïllustreerd in frisse, montere kleuren. De prenten zijn eenvoudig en hebben wat weg van de techniek van Liesbet Slegers. Qua inhoud valt het wat tegen omwille van de ongeloofwaardigheid. Wat wel leuk gedaan is, is het feit dat de tekst op elke pagina eindigt met ‘Want Tuur kan ook alleen ...’ Op de volgende pagina begint de eerste zin dan met het vervolg hierop. Dit staat dan in grote, vette letters gedrukt. Dat houdt de aandacht er wat bij.