Uit het niets
Hoe zou jij je voelen als je wakker wordt in een verlaten luchthaven en je je niets meer herinnert, zelfs je eigen naam niet? Elisabeth ondergaat dit. Ze krijgt te horen dat ze maar op het nippertje een wereldramp heeft overleefd en dat ze nu samen met enkele tientallen anderen zich moet weten te redden op deze afgeschermde, veilige plek. Ze hebben enkel mekaar en moeten zien te overleven. Maar Elisabeth wordt met de dag nieuwsgieriger en stelt zich met de dag kritischer op. Ze gaat op zoek naar de waarheid én haar herinneringen.
Dit is een heel spannend boek. Aline Sax neemt je mee in een verhaal alsof je het zelf beleeft. Elke pagina krijg je meer info over het die rare ramp, maar krijg je net als Elisabeth er ook meer vragen bij. Het is wel wat voorspelbaar, maar hoe de vork aan de steel zit, blijft toch een raadsel.
Elke hoofdstuk krijgt een titel, maar je krijgt steeds maar een paar letters cadeau, een soort galgje. Doorheen het boek krijg je telkens iets meer letters, zoals Elisabeth haar herinneringen ook steeds zichtbaarder worden. Ik denk dat ik toch wel aan het midden van het boek zat, toen ik de code ontrafelde. (Wat ik hier niet ga verklappen)
Het einde van het boek ging in vergelijking met de rest wel ineens heel snel. Het was ook heel voorspelbaar. Die voorspelbaarheid zat ook al in het begin van het verhaal, maar op het einde stoorde het meer. Een beter evenwicht in tempo had ook aangenamer geweest: iets sneller in het begin en wat trager en meer uitgewerkt naar het einde toe.
De kaft spreekt voor zich: puzzelstukjes die fragmenten uit een leven laten zien. Niet echt aantrekkelijk of origineel.
Dit boek gaat hoofdzakelijk over het belang van herinneringen, hoe pijnlijk die ook kunnen zijn. Thema’s als verlies en omgaan met fake news, komen ook aan bod.
Het is een hard, eerlijk verhaal dat leest als een film. Aline Sax heeft al sinds jonge leeftijd toppers neergeschreven. Ook dit past perfect binnen haar toplijst, maar had nog net iets meer mogen zijn om bovenaan de lijst te geraken.