Wat doe je als pubermeisje wanneer je papa sterft en je kan met niemand over je gevoelens praten? Dan zwijg je. Tess praat nog, maar telt haar woorden. Ze neemt zich voor om vanaf september nog maar 1000 woorden te spreken in het schooljaar. Dat zijn er 3,3 per dag. Daarna ... We volgen Tess de volgende tien maanden terwijl ze haar verdriet probeert te verwerken.
Als hulpmiddel bij dit verwerkingsproces start ze met een zelfgeschreven boek: Atlasverhalen. Twee hoofdpersonages: een reiziger en een meisje van twaalf met overgewicht. Een duidelijke metafoor voor Tess en haar vader. In de verhalen worden de gevoelens en vragen van Tess duidelijk. Haar onzekerheden, angsten, ... verwerkt ze in haar verhalen. Het geeft de lezer een duidelijk inzicht in Tess' innerlijke wereld: haar onmacht omdat ze papa niet kon redden, haar woede op haar moeder omdat deze er niet was op de moment dat papa stierf, ...  Deze verhalen zijn op lichtgrijze pagina’s gedrukt en wisselen af met het ‘echte’ verhaal van Tess.
We voelen welk einde er aan komt, maar toch blijft het meeslepend en warm. Tess ziet maar één uitweg meer. Maar haar familie en vrienden blijven volhouden en om haar geven. Dit is een heel mooi, écht boek, waar je als lezer ook sprakeloos van wordt.