Femkes beste vriendin is tevens haar grootste vijand. En dat is, om het zacht uit te drukken, een groot probleem! Sinds Femke het gevoel had dat Lotte haar links liet liggen, is Femke 2 op de proppen gekomen. Femke 2 stimuleert Femke om er zo goed mogelijk uit te zien. Femke 2 zit in Femkes hoofd. Ze zorgt ervoor dat Femke een verwrongen kijk krijgt op zichzelf en niet liever wil dan steeds maar afvallen. Want dan pas wordt ze mooi en ziet iedereen haar staan.
Het vechten tegen het verwrongen zelfbeeld, tegen de stem in haar hoofd, is niet makkelijk. Ook niet voor haar ouders en grote zus. Ze bewandelen een lange zware, weg langsheen verschillende opnamecentra en therapeuten. Wanneer Femke een hondje, Buddy, krijgt, helpt dat haar om tegen haar tweede ik in te gaan. Mettertijd wordt ze sterker. Ze wil opnieuw van de vrijheid genieten, niet meer opgesloten zitten tussen de vier muren van een ziekenhuiskamer, maar Buddy kunnen knuffelen ... Wanneer ze weer een tijdje thuis woont, zet ze zelf de stap om zich in te schrijven voor een avonturenkamp. 
Dit boek bundelt twee autobiografische verhalen over Femke/ Milou van der Horst. Femke kampt met anorexia. Het eerste deel geeft een realistisch beeld van de strijd die jongeren met anorexia moeten leveren. Met het tweede verhaal wil de jonge schrijfster, Milou van der Horst, de nabehandeling van de ziekte in de verf zetten. Door middel van haar verhaal hoopt ze de lezer te doen inzien dat anorexia niet zomaar een ziekte is waar je door medicatie en therapie vanaf geraakt. Het is een sluimerende ziekte, die ergens op de achtergrond steeds aanwezig blijft en die ook een enorme impact heeft op je sociale leven. Daarnaast wil ze met haar verhaal ook jongeren helpen om in zichzelf te gaan geloven. Om de stap in de juiste richting te vinden en te durven zetten.
Het is geen boek waar je vrolijk van wordt. Maar dat was ook niet de bedoeling van de auteur. Zij wou een realistisch beeld geven van de impact van haar ziekte. En dat is haar gelukt. Je beleeft het verhaal vanuit haar positie, je krijgt een kijk in haar leefwereld. Wat me verwonderd heeft tijdens het lezen, is de rustige en vrij gelaten manier waarop de ouders en haar zus met de ziekte omgaan. Als je in hun wereld wil binnen kijken, blijf je een beetje op je honger zitten.

6 jaar na de verschijning van ‘Mijn Allerliefste vijand’ is deze bundeling uitgekomen. En wat de auteur zelf niet dacht dat ooit zou gebeuren, is werkelijkheid geworden. Milou heeft haar ziekte achter zich kunnen laten. Een aanrader voor al wie geconfronteerd wordt met de ziekte of die er iets meer over wenst te weten te komen.