Dit boek, Vergeten steden, is gebaseerd op Onzichtbare steden van Italo Calvino. De combinatie van de tekst en de illustraties, doet, ook door de stijl, een beetje aan Joke van Leeuwen denken, hoewel de inhoud die parallel totaal tegenspreekt. Er is een ik-verteller die op een filosofische manier verhaalt over steden. Zo komt hij in de stad Duin, waar alles van zand is en iedereen een steen op zijn rug draagt. Wanneer de wind komt, waait alles weg en ziet alles er plots anders uit. Uit elk verhaaltje komt dan telkens een conclusie, iets wat we geleerd hebben. De verteller wordt in elk verhaal uitgenodigd om te blijven, maar heeft altijd wel een reden om dat niet te doen.
Er komen al eens wat fouten voor in de tekst die ook af en toe heel geforceerd overkomt ("woonde al best wel lang in Duin"). Maar het uitgangspunt is nobel, zulk een klassieke tekst bewerken tot iets actueels. En ook het samenspel van tekst en beeld is uitstekend.