Een beer loopt, zoals beren dat doen, wat rond in zijn eentje. Wanneer hij een andere, onbekende beer ontmoet, reageert hij aanvankelijk een beetje achterdochtig. Een beer die gewoon ‘Hallo’ wil zeggen, dat kent hij niet. Maar nu zijn nieuwsgierigheid is gewekt, besluit hij hem op een afstandje te volgen. Zo wandelen er twee beren in hun eigen tempo, met hun eigen gedachten in dezelfde richting. Hetzelfde herhaalt zich wanneer ze een derde en daarna een vierde beer op hun weg ontmoeten. Als ze vervolgens een vijfde beer die vastzit in een boom samen bevrijden, stellen ze vast dat het leven, ongeacht hoe verschillend ze zijn, soms fijner is als je dat samen deelt. 

Dit verhaal heeft duidelijk de bedoeling een boodschap uit te dragen. Een boodschap waarbij de woorden ondergeschikt zijn aan de beelden. Met behulp van schijnbaar nonchalante verfvlekken en doelgerichte potloodkrabbels stelt Catherine Rayner de beren levensecht voor. Het zijn vooral die karakteristieke illustraties die voor zich spreken en het verhaal boven het clichématige uittillen.