"Op de koudste dag van het jaar was het feest in Winteroever ..." Zo begint dit verhaal veelbelovend. Het is niet alleen ijskoud buiten, ook bij Matti thuis is de sfeer ijzig. Vader, een begenadigd glaskunstenaar, ligt al maanden wezenloos op de sofa. Niets of niemand kan hem uit zijn depressie halen. Moeder is er moedeloos van geworden en neef Jarno neemt teveel de plaats van vader in, naar Matti's zin. Vader verwaarloost zelfs zijn kostbare collectie tropische vissen, waaronder vechtvissen. Jarno vat het plan op om de vechtvissen op het winterfeest tegen elkaar te laten vechten en de mensen te laten gokken. Matti wil absoluut de lievelingsvis van zijn vader redden. Winteroever ligt aan een groot meer, aan de overzijde ligt een grote stad. De weg om het meer naar de stad is meer dan tachtig km. Maar als het ijs dik genoeg is, komen de sneeuwruimers en die maken een kortere weg over het meer. Matti wil de vis naar het aquarium van de universiteit brengen. Hij heeft uitgerekend hoelang de vis in een thermos en onder zijn jack kan overleven. Op de avond van het feest begint hij aan de tocht over het ijs. Onderweg ontmoet hij een meisje, ook met een probleem, dat in omgekeerde richting gaat. Samen brengen ze na halsbrekende toeren eerst de vis in veiligheid en daarna slagen ze erin om, in een razendsnelle ontknoping, de hele gokpartij te boycotten. En ziet Matti daar geen licht in het atelier van zijn vader?
Dit verhaal heeft mogelijkheden maar maakt de indruk te haastig geschreven te zijn. Er zitten enkele slordigheden in (fout van de redactie?), zoals op p. 16: "Hij veegde de kruimels 'af' zijn bord". Er zijn teveel zijverhalen, en het is bovendien niet altijd geloofwaardig. Ik denk hierbij aan heel die inbraak in de universiteit en het redden van de truck die door het ijs zakte. Dit verhaal had meer rijpingstijd nodig.