Tienerjongen Umut is niet goed bezig: hij gaat joyrijden met de auto van zijn vader, laat zich in met criminele vrienden ... maar dan gaat hij werken bij de gemeentelijke groendienst en ontmoet hij Linda. Zij is stil en geheimzinnig, maar toch vinden de twee tegenpolen elkaar. 

Dit debuut van psychologe Paulien Weikamp ontstond toen ze ’s ochtends vroeg een jongen een familiezak chips zag eten op een bankje. Het is gebaseerd op huisbezoeken in dezelfde soort flatgebouwen als waar Umut woont. 

Het verhaal kon mij niet overtuigen, het voelt wat stereotiep. De Turkse jongen Umut doet foute dingen en het rijke, blanke meisje Linda is slachtoffer van huiselijk geweld waardoor ze moet opgenomen worden in de psychiatrie. Een groot deel van het verhaal vindt plaats in de buurt van een flatgebouw waar jongeren van verschillende nationaliteiten komen "hangen" op de bankjes. De auteur probeert een tweede laagje te leggen door de band die Umut heeft met zijn gehandicapte tweelingbroer. Die heeft ook een ongeval meegemaakt met zware gevolgen en "leeft" nu door de avonturen van Umut. Op de achterflap wordt er verwezen naar een spectaculair idee om alle problemen ineens op te lossen, maar daar blijf je als lezer toch op je honger zitten.  

De flashbacks waarmee Paulien Weikamp werkt, zijn voor mij niet altijd een meerwaarde. Je hebt als lezer niet goed door wat de trigger is voor de flashback, waarom die naar boven komt. En er komt ook onvoldoende nieuwe informatie uit die stukken. Voor mij waren het bijna twee verhaallijnen. 

Er worden veel Nederlandse woorden gebruikt, die door de context niet altijd duidelijk zijn. Het taalgebruik voelde geforceerd "jong". 

Wat ik wel mooi vond: Umut vergelijkt Linda met "een sterrenhemel" waar hij verliefd op wordt. Linda is heel wit van huid, vol met sproeten en heeft twee verschillende kleuren van ogen. Ze praat niet, dus hun ontmoetingen verlopen in het begin volledig in stilte. 

De cover van Vliegen verwijst naar de gebroken voorruit van de auto waarmee Umut een ongeval heeft. Anderzijds zijn Umut en Linda ook allebei emotioneel gezien "gebroken". Zij noemen zichzelf een prooi bij de spin in het web, helemaal verloren en klaar om opgegeten te worden. Bij Linda gaat dat dan vooral over haar vader en bij Umut spelen de slechte vrienden een grote rol. De lijnen op de cover zouden ook naar dat spinnenweb kunnen verwijzen en de titel Vliegen zijn mogelijk de prooien in het web. 

Een interview met de auteur vind je hier: https://boekenkrant.com/interview-paulien-weikamp-van-familiezak-chips-tot-debuutroman/