Vogel Vliegop is een norse grijze vogel. Met boze of gedesinteresseerde blik jaagt ze alle praatgrage vogels uit de buurt weg. Zullen we samen een besje snoepen, of een eindje vliegen? Ieder aanbod wijst ze af met: ‘Hoepel op! Scheer je weg!’ Tot plots een roofvogel het op haar gemunt heeft! Maar wat kan ze alleen beginnen tegen zo'n grote vogel? 

Het nieuwe kinderboek van Julia Donaldson – gekend van o.a. de Gruffalo – heeft deze keer een artistiekere inslag gekregen door de tekeningen van Catherine Rayner. Verschillende tekenstijlen worden door Rayner vakkundig door elkaar gebruikt om de verschillende vogels kleur te geven; ruwe pentekeningen, aquarel, potlood, noem maar op! Het geeft eenieder zijn of haar eigen karakter. Ja, zelfs de grijze Vliegop krijgt een eigen stijl! Die te bewonderen tekenstijl van de vogels staat echter in schril contrast met de patronen die gebruikt worden voor de bomen: die lijken wel levenloze Pinterest-sjablonen die in de vlugte voor wat extra kleur zijn toegevoegd. 

Het verhaal op zich is – mijn excuses voor de woordspeling – geen hoogvlieger, en wordt door de vertaling ook geen recht gedaan. Een vertaling van een boek op rijm is absoluut geen gemakkelijke klus, maar voelt hier wel heel gekunsteld aan: het ritme is zoek, het uitgangspunt van het boek eveneens. Met een verhaal dat weinig te bieden heeft en een vertaling die wat tegenvalt, lijkt het boek – nogmaals excuses voor de woordspeling – een vogel voor de kat, maar gelukkig maken de tekeningen toch veel goed.

Met een iets beter uitgedachte vertaling en een beter uitgewerkte achtergrond voor de tekeningen, had dit boek best veel potentieel, en dat is altijd jammer. Hadden vertaler en illustrator iets meer tijd gehad om het onderste uit de kan te halen, was dit waarschijnlijk een aanrader geweest om in je kast te hebben. Nu heb ik vooral de indruk dat men – dubbele excuses, we vliegen eruit met een ‘vogeluitdrukking’ – de vogel over het net heeft laten vliegen.