Dit boekje valt op. De kaft is bekleed met een groene stof en zilveren letters vormen de titel. In een kader prijkt een mooi schilderijtje in grijsgroene kleuren met de afbeelding van twee uilen op een tak tijdens volle maan. Dat de twee een familieband hebben is vrij snel duidelijk. Wanneer je het boek openslaat zie je een zwarte pagina vol met schaduwen van dier en plant in het groen. Een felle gele kikker springt eruit. Nieuwsgierig en geprikkeld ga je de volgende pagina’s tegemoet. Het is overwegend donker, maar omdat uilen nachtdieren zijn is dat zeker niet negatief. De tekeningen geven het nachtleven weer op een mooie, speciale manier. Zelfs in het donker worden de emoties van kleine uil duidelijk.

Het verhaal start veelbelovend. Weinig tekst maar vol betekenis. Beeldmateriaal dat, ondanks de donkerte, sterk overkomt en een extra dimensie geeft aan het verhaal. De emotie van kleine uil, die zijn eerste poging om de maanvis te vangen ziet mislukken, is sprekend. "Vuil uil!" roepen alle uilen. Vader uil wijst de kleine uil op zijn taak als opvolger. Hij moét de maanvis vangen om te bewijzen dat hij een waardige opvolger is. Nog twee kansen heeft hij. Ook de tweede poging mislukt en hij geeft het op en vliegt weg. Maar door een windstoot komt kleine uil even in aanraking met de maanvis. Blijkbaar heeft hij door toeval de maanvis verslaan. 

Een vreemd einde, maar het verhaal blijft wel overeind. Thema’s genoeg om met een groep kinderen te bespreken. Moed, niet opgeven, ... Zelf zie ik ook wel de mogelijkheid om de grote druk die jongeren tegenwoordig op hun schouders voelen bespreekbaar te maken.
Achteraan in het boek zitten een aantal prentjes. Die zijn telkens een stukje van een pagina ter grootte van het prentje op de kaft. Je kan je boek verpersoonlijken door een geschikt prentje te kleven. Leuk, maar niet nodig.