Vonkje de goudvis is dood en dat maakt Ella heel verdrietig. Daarom vertelt mama haar dat de vis een plekje krijgt in Ella's hart. Mama woont er ook en maakt van daaruit alles mee wat Ella beleeft. Op zich zit dat wel mooi in elkaar, die beschrijving, maar het is misschien een beetje langdradig. De prenten zijn creatief en kleurrijk, maar niet echt baanbrekend bijzonder. Alle tekst staat links en rechts staat telkens een groot hart met daarin datgene wat mama beschrijft. Ik vind het verhaal wel een beetje verwarrend, want als alles en iedereen waarvan je houdt, in je hart zit, hoe is doodgaan dan nog anders? En is de mama die vertelt eigenlijk ook dood? Die vragen zullen bij een vierjarige misschien niet opkomen, maar maken het geheel toch wat minder logisch.
Misschien had ik wat te hoge verwachtingen van Vanderheyden na de Spiekpietjes, die toch wel erg origineel uitgewerkt zijn, of misschien moet je je bij een fantasieverhaal niet te veel logische vragen stellen.