Wanneer Ellens vriendinnen Maud en Nadine beide met een vriend komen aanzetten, wil zij ook wel best een liefje. Alleen ... ze heeft er geen. Daniël, de jongen die ze op vakantie heeft leren kennen, lijkt niet echt geschikt. Hij is wel lief en vooral smoorverliefd op haar en bovendien schrijft hij supergrappige liefdesbrieven, maar hij is te jong en ziet er niet zo knap uit als Ellen graag zou willen. Op weg naar school loopt ze wel een hele mooie jongen tegen het lijf en ze begint te fantaseren dat ze vrienden zijn. Ellen vertelt honderduit tegen haar vriendinnen over haar ver weg wonende, knappe, romantische, maar helaas slechts imaginaire vriendje Dan. Het is allemaal best geloofwaardig en ze gelooft het bijna zelf. Totdat de echte Daniël op een feestje komt aanzetten ... In dit verhaal ontbreekt elke vorm van diepgang. Je krijgt wel af en toe een beeld van de twijfels van de ik-figuur, Ellen, of het niet beter zou zijn de waarheid te vertellen, maar daar blijft het bij. Ook de ommekeer in de relatie die Ellen heeft met haar stiefmoeder is niet erg geloofwaardig en de huwelijksproblemen lijken er, in een halfslachtige poging de oppervlakkigheid te overstijgen, gewoon bijgesleept. Zelfs chicklit mag wat meer om het lijf hebben dan alleen maar coole feestjes en verliefde tieners die verhalen verzinnen over hoe geweldig en knap hun (niet-bestaande) vriendje is. Tussen de hoofdstukken vind je lijstjes van negen opdrachten, negen goede voornemens, negen helden en heldinnen, enzovoort, tot negen meest gênante situaties. Misschien dat pubermeisjes die niet willen onderdoen voor hun vriendinnen zich hier wel in herkennen en er hun leesplezier dan wel in vinden.