Dit verhaal gaat over een familie draak, die heel graag samen vuur spuwt. Ze doen dit elke avond samen, tot de drakenvrouw op een dag ziek wordt. Er komt geen vlam meer uit haar mond. De drakendokter schrijft medicijnen voor, maar die helpen niet. Of toch. Eventjes wordt de drakenvrouw weer beter, maar lang gaat het niet goed. Al snel kan ze weer geen vuur meer spuwen. Het kwade zit overal. Nu heeft ook de drakendokter niet veel hoop meer dat het zal genezen. Maar de drakenman en de drakenkinderen blijven voor haar zorgen. Ze zijn ontzettend lief en geven haar veel knuffels. Soms kan de drakenvrouw een klein vlammetje tonen, maar ze wordt steeds magerder en haar vel glanst niet meer. Op een avond wanneer de drakenvrouw naar de sterrenhemel kijkt, ziet ze daar nog wel vuur. Ze voelt dat al het leven uit haar weg gaat en neemt definitief afscheid van haar drakenfamilie. Enkel binnen in zichzelf zien de drakenkinderen hun mama nog elke dag. Ze hopen ooit weer samen vuur te spuwen. En in de zomer proberen de drakenkinderen en hun drakenpapa dan ook weer een mooi vlammetje uit hun mond te laten komen. Ze kijken samen naar de sterrenhemel en zien daar ook plots een vuurtje. Een vuurtje aan de hemel. Het is zeker mama draak die zo mooi vuur kan spuwen.
De drakenfiguren werden geschilderd tegen een achtergrond bestaande uit diverse motiefjes. Zo gaat alle aandacht naar de personages en hun emoties. Geert de Kockere toverde weer met woorden zodat de tekst erg toegankelijk maar tegelijk ook poëtisch overkomt. Kortom, de prachtige stijl die we van hem gewoon zijn.
Als epiloog schrijft An Dom hoe dit boek tot stand kwam. Hoe zij zelf ook de diagnose borstkanker kreeg en nu moet afscheid nemen van haar familie. Daarna volgt een aangrijpende afscheidsbrief die het optimisme van An erg goed vat.