Amélie en Louise merken dat hun mama Lena zich plots wat vreemder gedraagt, net zoals Cléo, Cézar en Juul vinden dat papa Albéric wat anders is. Zouden ze verliefd zijn? Maar de kinderen - zoals je dat al van ver ziet aankomen natuurlijk - willen geen nieuwe papa of mama, noch nieuwe broers of zussen en gaan zich verzetten tegen de nieuwe liefde van hun ouder.
Dit verhaal kent een vrij trage aanloop, mee natuurlijk omwille van de keuze om de perspectieven van beide gezinnen af te wisselen. Deze keuze versterkt wel de 'voorpret' die een jonge lezer ongetwijfeld ervaart als hij het vervolg vermoedt. Het had echter wel iets sneller kunnen verlopen.
De titel komt nogal vreemd over en dat wordt in het boek eigenlijk ook niet echt goed uitgediept. In het gezin van Albéric hebben ze twee ezels als 'huisdieren' en een hond die ze Ezel genoemd hebben. De jongste, Juul, verzamelt verhalen over ezels (die ook in het boek gezet zijn). Het is echter niet duidelijk hoe dit een meerwaarde vormt in het verhaal, behalve een beetje extra humor. De prenten van Kristina Ruell zijn braver dan anders, maar verbeelden wel goed het mentale beeld dat je krijgt van de personages doorheen het verhaal.