Elk kind beeldt  zich wel eens in dat zijn knuffels tot leven komen als hij of zij hen uit het oog verliest. Het meisje in dit boek denkt dat haar lievelingsbeer tv kijkt, koekjes bakt of danst met haar pop Poppie. Om het zeker te weten begluurt ze hen, doet ze alsof ze slaapt of probeert ze haar beer te verleiden met een pot honing. Op het eerste gezicht blijft de beer onbewogen maar hier en daar zijn er kleine details die aangeven dat haar beer en haar pop wel degelijk levende wezentjes zijn. Op de ene prent komt Poppie voorzichtjes de slaapkamer binnensluipen, op een andere liggen de knuffels hand in hand op bed naar elkaar te lonken. Wanneer beer zoek is, vindt ze hem met een bolle buik in de zetel. En jawel, de honingpot is leeg. "Gelukt! Ik zei het toch!"
Een prettig thema, maar het verhaal is net iets te saai in de repetitieve vorm uitgewerkt. De stroefheid zit zowel in de tekst als in de illustraties. De tekst geeft enkel aan wat er gebeurt en mist levendigheid. Op meerdere bladzijden eindigt de tekst telkens met dezelfde zin “Mislukt! Maar ik krijg je nog wel.” Dit komt storend over en heeft een verwijtende inslag. Op het eerste gezicht zijn de illustraties aantrekkelijk door de levendige kleuren en plezierige verftechniek, maar de figuren ogen statisch; de gezichtjes zijn stereotiep met weinig expressie.
Dit leuke thema mist een levendige, humoristische uitwerking.