De cover is alvast een voltreffer. Het meisje op de voorgrond is de verpersoonlijking van de ‘NEE’ die het boek kleurt. Zelfs het aapje aan de liaan kijkt haar vol ongeloof aan. Het verhaal zelf begint in het huis van Pien die overduidelijk in de nee-fase zit. Haar kamer opruimen, schone kleren aantrekken, in bad gaan, haar lege bordje naar de keuken brengen? Nee, nee, nee, nee! Op de illustraties zie je telkens wat ze dan wel doet, wat een leuke vondst is. Haar mama vindt haar kamer alvast een beestenboel. Dat gezegd zijnde, verandert alles plotseling: er duiken allerlei wilde dieren in huis op en uiteindelijk verandert het huis in een jungle en krijgt Pien een staart. Dat gaat voor de kleine, koppige meid te ver, ze vindt het zelf een beestenbende. Als ze wakker wordt, belooft ze haar mama dat ze zal opruimen.

De les van het verhaal is overduidelijk en de tekst geeft die vrij kleurloos weer, maar de illustraties zijn om van te smullen. Rocio Bonilla zet de wisselende stemmingen van Pien heel trefzeker en met veel humor neer. Dat geldt ook voor de dieren. Kijk maar naar de berenfamilie die zich optut of de krokodil met badpak en duikbril die ervoor zorgt dat Pien het zwembad niet in kan.