Bobbie wordt volgende maand 18. Ze had gehoopt met vriendinnen naar Salou op vakantie te gaan. Ze wil eerst alles regelen vooraleer ze haar ouders inlicht. Maar mama is haar voor en was sneller met regelen. Bobbie moet mee naar Groenparcs, een familiepark. Die bestemming is geen toeval. Zeven jaar geleden verdween daar haar broer David. Sindsdien is hij spoorloos. 

In het park hangt een vreemde sfeer. Animatoren kijken vreemd naar Bobbie. Ze herkennen David in Bobbie. Ze draagt immers de kleren van haar broer. Dat zorgt voor verwarring. Soms denk je dat Bobbie een jongen is. Bobbie besluit op zoek te gaan naar wat er destijds gebeurde. Ze krijgt hulp van vrienden die ze leert kennen. Samen roepen ze geesten op om zo met de geest van David contact te maken en antwoorden te vinden op z'n verdwijning. Dat is geen gemakkelijke klus om te klaren. Bobbie wordt immers overbeschermd door haar ouders en krijgt weinig vrijheid. 

Het verhaal is geschreven in de ik-persoon. Je komt alles te weten via Bobbie. Het verleden blijft de familie achtervolgen. Ze kennen geen rust zolang ze niet weten wat er precies gebeurd is met David. Toch is er weinig aandacht voor de emoties rond het verlies. Een gemiste kans, maar dat was de bedoeling niet van het boek. Het is een verhaal vol spanning. Spanning bij het oproepen van de geesten, spanning omwille van het al dan niet betrapt worden van Bobbie door haar ouders bij haar ontsnappingspogingen en spanning rond de verdwijning van David. Het verleden gaat zich toch niet herhalen ... Je bent onmiddellijk mee in het verhaal. Je nieuwsgierigheid wordt gewekt. Het blijft echter een vreemde, onrealistische situatie. Het plot is nogal mager en ongeloofwaardig.