Wafeltje en Mochi zijn twee figuren die bekend zijn op Netflix. Zij wonen in Bevroren Voedselland en eten elke maaltijd hetzelfde, namelijk ijs. Op een dag belanden ze in een supermarkt waar ze eigenlijk maar één ding willen en dat is vrienden maken. Dat gaan ze doen door pizza klaar te maken. Stap voor stap wordt uitgelegd wat Wafeltje en Mochi moeten doen om tot een lekkere warme pizza te komen en welke ingrediënten ze nodig hebben. Die ingrediënten worden dan besproken waar ze vandaan komen en hoe ze groeien.  

Het boek wil zich verkopen door op de kaft zeer uitdrukkelijk te vermelden dat er een inleiding is van Michelle Obama (om gezond eten te promoten) en de vermelding dat het gebaseerd is op een Netflix-serie. En nog maakt dit het boek allesbehalve aantrekkelijk. Het succes van wat op televisie komt is niet zomaar te kopiëren naar een boek. Dat zorgt voor een zeer flauwe en kinderachtige tekst, met allerlei woorden die de geluidjes van Mochi voorstellen, maar die al lezende geen meerwaarde bieden. Ook zit er geen vaart in het verhaal, het fictieve deel wordt continu onderbroken door een informatief deel. Het zorgt ervoor dat je geen boeiend verhaal kunt opbouwen en dat de gegeven uitleg zo beperkt is dat het totaal geen meerwaarde is, bijvoorbeeld: kaas wordt gemaakt van melk. Melk wordt gemaakt door koeien ... en dan: nadat de kaas gescheiden is van de melk, wordt het gezouten en uitgerekt. Kan een kind zich iets voorstellen bij het scheiden van de kaas en melk, hoewel vlak ervoor wordt gezegd dat kaas wordt gemaakt van melk? De conclusie dat wanneer iedereen de pizza lekker vindt iedereen ook vrienden is, is nogal simplistisch. 

De illustraties zijn van hetzelfde niveau en een boek niet waardig, de voorbeelden zijn zeer onduidelijk, vaag en ontzettend stereotiep.