Een 4de prentenboek met Vinnie en Flos in de hoofdrol: eentje waar je misschien van moet gaan krabben.

Als je het boek opent, vallen Jongbloed en Stenvert onmiddellijk met de deur in huis. Boven een overwegend witte binnenkant mag je jezelf op luizen controleren m.b.v. een luizenkam.

Een bladzijde verder zie je wat verloren de “raad-het-dier-opdracht” staan. Misschien had je die zelf ook wel ontdekt als je een paar bladzijden gevorderd was, maar het is zeker een hulp.

Flos controleert de haren van zijn vriendje Vinnie. Hij doet dit stapelverhaalgewijs. Hij stelt steeds dezelfde vragen: Wat zie ik op je hoofd? Wie woont er in je haar? Dan volgt er steeds een beschrijving van het dier dat hij ziet. Als extra tip zie je (misschien) de schaduw op de achtergrond. Dit is de opdracht die wat 'verloren' op de eerste bladzijde staat. Vinnie raadt elke keer over welk dier het gaat. Op de vraag van Flos of hij geen last heeft van zo’n dier, antwoordt Vinnie steeds op dezelfde manier: iets wat het beest in zijn nek doet en iets wat hij doet in zijn oor. Maar verder valt het mee.

Uiteindelijk beschrijft Flos een luis. Die blijken met veel te zijn en in tegenstelling tot al die andere dieren heeft Vinnie hier wel last van. Mama verjaagt ze met de wegjaagshampoo. De grote dieren mogen blijven, de luizen vluchten allemaal. 

Grappig extraatje: op elke bladzijde zijn er al wat luizen te ontdekken in het haar van Vinnie. Leuk voor de alerte toehoorders om ze elke keer te zoeken en te tellen. Het raden van de dieren en het benoemen van de geluiden die ze maken, maakt er een interactief boek van. Ook het einde is leuk gevonden, want kijk maar eens goed waar de luizen heen vluchten!

Luizen, het is zo lastig als je kinderen ermee thuis komen. De behandeling ervan vraagt wel wat geduld en herhaling. Dat is het enige stukje wat in mijn ogen wat uitgebreider aangehaald mocht worden in dit grappige prentenboek. Eén keer grondig wassen met een speciale shampoo is vaak niet genoeg. Al de rest vind ik wel leuk: de herhalingsvragen, de steeds terugkerende antwoorden, de schaduwen, de mimiek van Vinnie, de humor … allemaal punten die van dit verhaal een leuk voorleesboek voor kleuters maken.

De illustraties zijn kleurrijk, hebben een hoge schattigheidsfactor en passen prima bij de tekst. Het hoofd van Vinnie is steeds groot genoeg zodat je de verstopte luizen kan ontdekken. De tekenstijl is niet echt mijn ding, maar zal jonge kinderen zeker wel aanspreken.