Dit is een verhaal over een liefdevol adoptiegezin. Adoptiekind Kwame wil een bril omdat alle andere gezinsleden een bril dragen en omdat iedereen mag zien dat ze bij elkaar horen. Volgens zijn moeder heeft hij helemaal geen bril nodig omdat hij goede ogen heeft. Hij vindt dat hij er niet bij hoort als enige zonder bril. Kwames vader probeert de gemoederen te bedaren, maar hij voelt aan dat Kwames wens een obsessie is geworden.Hij stelt voor om samen naar de opticien te gaan.
De opticien start met een ogentest. Hij laat Kwame weten dat hij eigenlijk helemaal geen bril nodig heeft. Het maakt Kwame niet uit. Hij probeert verschillende monturen uit en hij kan moeilijk beslissen welke hij de mooiste vindt. Uiteindelijk kiest hij een felgekleurde bril – die hij de hele dag blijft dragen. De andere gezinsleden hebben het signaal van Kwame goed ontvangen want de volgende dag dragen ze dezelfde gevlochten haartooi als Kwame. Net zoals vroeger hoort het hele gezin bij elkaar maar nu kan iedereen dat zien.
Kinderen kunnen gevoelens van onzekerheid herkennen in dit verhaal. Kwames gezinsleden komen hem hierin wel ver tegemoet, maar relativeren het tegelijk ook door voor zijn haartooi te kiezen. Het prentenboek is samengesteld uit sfeervolle situatieschetsen in grove potloodtekeningen. De hoofdrolspelers kijken de lezer recht in de ogen aan wat een blijvende indruk nalaat; het is net alsof je de plaats van Kwame of een ander gezinslid inneemt.