Korte inhoud op de achterflap: 

Op een stormachtige nacht verschijnt er een UFO boven de stad. Vlak boven het ziekenhuis blijft de UFO in de lucht hangen. In het ziekenhuis kan een vrouw ieder moment bevallen van haar kind. Plots valt de elektriciteit uit. Op datzelfde moment wordt Julan geboren en begint te krijsen. Wanneer zijn vader wil hem knuffelen, krijgt hij ineens een stroomstoot...

Julan is elektrisch geladen. Heeft de geheimzinnige UFO, die nog steeds boven het ziekenhuis in de lucht hangt, hier iets mee te maken? Julan wordt groter en gaat naar school. Omdat niemand, maar dan ook niemand mag weten dat hij elektrisch geladen is, draagt hij altijd speciale handschoenen. De mensen vinden hem maar een vreemde jongen ... Een superspannend Sciencefictionboek waarin veel onverwachte dingen gebeuren!

Recensie:

Mijn voorkeur ligt niet bij sciencefiction, maar ik besloot het boek toch een kans te geven. De lovende woorden over de Chinese schrijver, de vele prijzen en de nominatie voor de Hans Christian Andersen Award konden me overtuigen. Ik negeerde de foutieve zinsconstructie 'Wanneer zijn vader wil hem knuffelen' in de korte inhoud en begon eraan. 

Ik werd echter al snel teleurgesteld. Erger nog. Ik kreeg het gevoel dat dit boek de uitgeschreven versie van een Japans animatiefilmpje was. De gebeurtenissen worden op een manier beschreven die me telkens deed denken aan een manga-cartoon met drukke schreeuwerige personages, rare conversaties, en een naar mijn gevoel vreemde verhaalopbouw. 

'"Oh...ik zal het uitleggen. Ze heeft me geholpen met het dragen van mijn mand. Wat een aardig meisje is zij! Ik ben hier om mijn dankbaarheid te tonen." Terwijl ze van de hak op de tak sprong, was ze druk bezig de luxueus ingerichte kamer te bekijken.'

Van de 'superspannende onverwachte dingen' die in de korte inhoud beloofd worden heb ik niet veel teruggevonden. De UFO die boven het ziekenhuis zweeft, was de schrijver aanvankelijk precies vergeten en werd - ah ja, er was een ufo! - nog snel even vermeld nadat de baby al geboren was. Een aantal keer waren de wendingen in het verhaal zo bij de haren gerukt dat ik er alleen maar om kon lachen. 

“Na zonsondergang kwamen Bai, Feng en Zan met de puppy van Julan aan bij de toegangspoort van het onderzoeksinstituut. Ze snakten naar adem. Het had ze veel moeite gekost om de pup mee te krijgen. Hij zat opgesloten in het huis van Julan. Toen de pup hoorde dat Bai hem riep, sprong hij uit het raam. Maar het huis van Julan bevond zich op de derde verdieping! Gelukkig had Feng snel zijn jas uitgetrokken. Samen hadden ze deze helemaal opgevouwen om er een kussen van te maken. Bai had de pup toen nog een keer geroepen. De puppy had een tijdje geaarzeld. Uiteindelijk vond het de moed om naar beneden te springen (deed hij dat niet al?!) om veilig op het 'kussen' te vallen.”

De gebeurtenissen die elkaar chronologisch opvolgen zijn voorspelbaar. Van verrassende wendingen is er nauwelijks sprake. Onbelangrijke momenten worden veel te lang uitgediept maar dragen niet echt iets bij. Het verhaal eindigt op dezelfde teleurstellende wijze als waarop het begon.

Tijdens het lezen moest ik ook een paar maal de wenkbrauwen fronsen omwille van de manier waarop mannen omgaan met vrouwen, kinderen en dieren. Het zal wel cultureel bepaald zijn, maar is dit dan een boek dat thuishoort in onze beschaving? In dit verhaal is het normaal dat de mening van een vrouw van minder belang is, vader met een stevig pak rammel straft en honden geschopt worden. Stuk voor stuk opvattingen die in onze westerse beschaving (gelukkig) uit lang vervlogen tijden dateren. 

'Chang pakte de rubberen handschoenen, deed ze aan en zei luid: "We zullen wel eens zien of ik je kan bedwingen!" ... Uiteindelijk barstte hij (Julan) in tranen uit: "Papa, ik ben een slechte jongen. Het is verkeerd van mij om speelgoed kapot te maken ... geef me maar straf ..." Hij zei dit, draaide zich om en ging op het bed liggen: "Papa, geef me maar straf!" '

Naast de teleurstellende inhoud heb ik me ook nog eens enorm geërgerd aan het grote aantal (naar mijn vermoeden?) foutief vertaalde woorden en zinnen en het gebrek aan variatie in woordenschat. Ook grammaticaal schortte er hier en daar iets. Zinsconstructies die op twee verschillende manier getest worden maar waar men vergeet eentje van de twee te verwijderen, aanhalingstekens die regelmatig vergeten of foutief geplaatst worden ... Met momenten denk je echt: 'Dit kan toch niet? Heeft niemand dit nagelezen?' 

Bv. Plotseling merkte Chang dat de vloeistof in de ... (volgende zin): Plotseling klonk er een stem ...
Bv. Als de moeder van Julan uit angst haar kind liever niet aan de buurvrouw laat zien: "Wauw! Jullie zijn echt zuinig! Laat me eens kijken..." (zuinig?) 

Kortom, dit boek was voor mij een opeenstapeling van ergernissen. Niet bepaald spannende, laat staan ontspannende, literatuur. Waar de nominatie voor de Hans Christian Andersen Award op gebaseerd is, Joost mag het weten?