Wout wil niet buiten spelen waar een ‘hele wereld’ te ontdekken valt volgens zijn moeder. Die ‘hele wereld’ woesssjjjt en zoemt en plokt op zijn hoofd, vindt Wout. Hij houdt veel meer van ‘binnen’. Binnen speelt hij dat hij binnen speelt. Hoe meer mama haar best doet om hem buiten te krijgen, hoe ‘binnener’ Wout speelt. Dan komt mama met een cadeautje waarmee Wout volgens haar wel naar buiten móét omdat het af en toe moet plassen. Maar Cadeautje is een viervoetertje dat net als zijn baasje een beetje bang is van dat woessjjjen, zoemen en plokken ... Tot mama de strijd opgeeft. Dan willen Wout en Cadeautje best wel eens sámen op verkenning. De geschilderde taferelen van Marijke Klompmaker zijn vertederend mooi, sfeervol en suggestief. Haar borstelstreken maken het ‘woesssjjjen’, zoemen en plokken zo tastbaar dat je maar al te goed begrijpt waarom het jongetje en zijn hondje meer van de veilige kamer houden. Door het doordachte gebruik van kikkerperspectief en vogelperspectief ervaart de kijker zelf hoe groot de buitenwereld wel is en hoe klein de kleuter en de pup. De bomen kijken vanop grote hoogte dreigend op hen neer. Vanuit Wouts oogpunt bekeken zijn de stoelpoten en mama’s benen al zo respectabel lang ... Als Wout en Cadeautje ten slotte samen buiten ravotten, verschuift het perspectief niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk. Een knappe prestatie zet Marijke Klompmaker hier neer. Tjibbe Veldkamp doet niet voor haar onder: hij heeft niet veel woorden nodig om de taal al even suggestief te laten spreken als de beelden. In al zijn soberheid is dit een heerlijk boek waarvan jong en minder jong lekker samen kunnen genieten, elk op zijn manier.