Belle is ziek. Van de eerste tot de laatste bladzijde. Belle kotst de ziel uit haar lijf, zoals wij dat zo mooi kunnen zeggen, maar wat er precies met haar aan de hand is, daar heb je het raden naar. Eerlijk gezegd lijkt het er op dat ook de dokters maar gissen en zoeken. Het is misschien een beetje vreemd, maar het ziek zijn op zich lijkt niet centraal te staan in het verhaal. Het is alsof de eindeloze uren in bed voor Belle aanleiding zijn om haar leven eens grondig te evalueren. Wie zijn eigenlijk haar vriendinnen? Doen hun bezoekjes haar echt deugd? Nee. Dus breekt ze met hen. Hoe zit dat nu met haar gescheiden ouders? Blijven zij elkaar als kleine kinderen mijden, bang voor een verkeerd woord, een verkeerde gedachte? Haar moeder zit dagelijks aan haar bed. Stelt dat haar gerust? Vader moet een bezoekje plannen om het dan alsnog te vergeten. Mist ze hem? Ze schommelt tussen zoiets als missen en veel woede, tussen gesust zijn en ergernis. En zo schommelt Belle met een kop vol gedachten de dagen door. Herinneringen aan vroeger steken de kop op en maken voor jou als lezer beetje bij beetje haar nare gedachten duidelijk. Het grote lichtpunt in Belles ziekenhuisbestaan zijn de bezoekjes van oma en opa. Altijd rustig, gevat, vol goesting voor het leven, zelfs al houdt dat uren in een ziekenkamer toeven in. Je krijgt gaandeweg meer sympathie voor opa dan voor Belle zelf. Die wordt niet alleen door velen zielig gevonden, maar vindt vooral ook zichzelf heel zielig. Samson laat je in 'Ziek' binnenstappen in het leven van een meisje dat ziek is en blijft en dat geen hoop lijkt te krijgen op beterschap. Een thematiek die danig zwaar is en zich dus niet gemakkelijk laat vangen in een jeugdverhaal. Hij slaagt erin om de toon licht te houden. Belles verhaal is zeer verteerbaar. Een beetje te. Ze laat zelden het achterste van haar tong zien. De mensen rondom haar zijn er wel maar laten zich nog minder kennen. Hierdoor mist het geheel diepgang. Bovendien schrijft Samson in een staccato-stijl, die weinig tot de verbeelding spreekt: korte zinnen, korte vragen, korte antwoorden. Even dacht ik: misschien past dit wel bij een ziekenbed. Je weet niet wat zeggen, je beseft dat loze peptalk niet gewenst is. Maar hoe waarheidsgetrouw het ook mag zijn, het neemt niet weg dat het niet aangenaam leest. 'Ziek' is ongetwijfeld een mooi verhaal dat weinig eisende lezers warm kan maken voor meer, maar dat de geoefende lezer op zijn honger zal laten zitten. En die honger begint al bij het lezen van de achterflap. “Belle houdt van spaghetti, maar dat staat helemaal nergens in het boek dus mag je het zo weer vergeten. Al is het wel waar.” Vreemde boodschap vind ik dat.