Dit is het vijfde en, wat mij betreft gelukkig, laatste deel van ‘De Duistere Vloed Cyclus’. In dit deel had ik voortdurend het gevoel dat het niet meer hoefde geschreven te worden. Het beschrijft via oeverloze uitweidingen het ultieme gevecht tussen het Licht en het Duister. Flarden geschiedenis, Engelse mythen (o.a. Arthur) en een over en weer vliegen van de ene tijd naar de andere wisselen elkaar af. Vage omschrijvingen van duistere gloed en vloed en onheilspellende stormwinden omgeven vertrouwde figuren uit eerdere boeken: de Ouden Will en Merriman, de Vrouwe van wie het beeld vaag blijft, en de kinderen: Jane, Simon en Barney en Bran, de zoon van koning Arthur die in die Wills tijd leeft. Will en Bran vinden het ontbrekende stuk, het zwaard Eirias, om de beslissende confrontatie met het Duister aan te gaan. Zwaarwichtige woorden voeren de boventoon in dit boek waarin ook talrijke expliciete boodschappen zitten voor vrede en verdraagzaamheid. Het besluit met deze herhaalde waarschuwing: nu het Licht het Duister overwonnen heeft, is het de verantwoordelijkheid van ieder mens om ervoor te zorgen dat vrede en rechtvaardigheid in de wereld bewaard blijven zonder magische tussenkomsten. Zo, maar dat wisten we al en dus sluiten we tevreden deze cyclus.