Op 22 juli 2011 schoot de Noorse extreemrechtse terrorist Anders Behring Breivik 69 jongeren dood op een politiek zomerkamp op het eiland Utøya. Die tragische gebeurtenis is de inspiratiebron voor deze vlotte en meeslepende young adult thriller.

De roman opent sterk en veelbelovend. Het drama wordt onmiddellijk duidelijk en zet de lezer op scherp. Een wilde schutter doolt rond op het eiland waar de vijftienjarige Alex met een aantal leeftijdsgenoten en begeleiders op zomerkamp is. We zitten Alex dicht op de huid. Zijn hoofd tolt en tolt en flarden van beelden, gedachten en emoties buitelen over elkaar in een knappe, koortsige stijl. Als lezer verwacht je dan dat we Alex als hoofdpersonage blijven volgen. Dat is niet zo. Via perspectiefwisselingen maken we kennis met enkele andere jongeren. Jongeren wiens levens in volle bloei genadeloos geknakt werden, jongeren met hun verlangens, twijfels en angsten. Die aanpak wringt niet, werkt zelfs goed; al blijven we benieuwd hoe een verhaal met uitsluitend Alex' versie zou lopen.

De auteur toont ons heel realistisch het ware gelaat van de mens in angst en nood. Dat is egoïsme, hysterie, shock en ontkenning maar godzijdank ook inventiviteit en solidariteit. De passages waarin we de intense gevoelens van de jongeren kunnen ervaren, behoren tot de meest beklijvende delen van het verhaal. De sterke pen kan de auteur evenwel niet doorheen het hele verhaal aanhouden en dat heeft deels te maken met de komst van een onverwachte buitenstaander en ontluikende romantische gevoelens. Die passages voelen minder sterk. Dat er in deze thriller ook romantiek opduikt mag dan weer niet verbazen, het blijft immers een young adult boek.

En spoiler alert: helaas is er geen happy end.