"Er was eens een meisje dat een schaduw had". Zo begint dit derde en tevens laatste deel van de Snow White Trilogie. Na haar vorige avonturen heeft het leven van Lumikki blijkbaar toch wat stabiliteit en rust gekregen. Ze speelt de hoofdrol van Sneeuwwitje in het schooltoneelstuk. Een rol waar Lumikki zelf niet echt op zat te wachten, maar haar nieuwe vriend Sampsa wist haar te overtuigen. Haar nieuwe vriend, die in tegenstelling tot zijzelf is opgegroeid in een warm gezin, geeft haar een geborgen gevoel. Misschien kan ze Vlam wel voorgoed uit haar gedachten bannen? Maar dan krijgt Lumikki een dreigbrief die haar bestaan weer op zijn kop zet. De brief zal haar brengen naar het donkerste plekje in haar hart en haar gedachten. Het zwarte plekje uit haar verleden. Het plekje dat haar ouders angstvallig voor haar verborgen hielden. De schaduw die haar steeds achtervolgde ... Dit derde deel is opnieuw vlot en spannend geschreven. De correlatie met het sprookje van Sneeuwwitje wordt hier sterker benadrukt dan in het vorige deel. In de vorige delen kreeg de lezer een beeld van wie Lumikki is, en ook weer niet. De lezer mist, net als zij, een deel van het verleden. Dit verhaal biedt een antwoord op heel wat vragen, maar wel uit een onverwachte hoek. Deze invalshoek had een begin kunnen zijn van nieuwe, spannende verhalen. Maar nee...  Zowel over Vlam, de stalker, Lumikki’s ouders zou veel meer verteld kunnen worden. En ik zou het met plezier gelezen hebben.