Zwartbessie is een zwarte kip. Of zoals ze het zelf formuleert: “een mooie zwarte kip, met mooie zwarte stippen”. Omdat alle andere kippen en de haan haar daar mee uitlachen, sukkelt Zwartbessie in een depressie en sterft ze. Of zo lijkt het toch, want wanneer de haan haar in haar grafrede omschrijft als "prachtig zwart gespikkeld”, is Zwartbessie van de slag weer springlevend.

'Hilarisch' is het woord dat dit boekje het best omschrijft. Het verhaal van de kip die wil uitstijgen boven het alledaagse en dat koppig volhoudt tot in de dood, is geweldig grappig. Maar woordkunstenaar Annie M.G. Schmidt tilt het nog op een veel hoger niveau door te spelen met taal en rijm zoals alleen zij dat kon. Al op de eerste bladzijde is de toon gezet:

“Ze wou zo graag gespikkeld zijn. Ze dacht het o, zo dikkels:
Waarom ben ik zo effen zwart? Waarom heb ik geen spikkels?"

In een heel eenvoudige taal bovendien – op het woord 'meieren' na – perfect te begrijpen voor Vlaamse kleuters:

“En op een mooie morgen lag zij naast het kippenhok.
Ze had haar ogen dicht. Ze zei geen tak meer en geen tok.”

Het moeilijke woord 'depressie' verduidelijkt de haan zelf in zijn grafrede:

“Wat of dat is, dat weet ik niet. Het enige dat ik weet,
Is dat je dan niet leggen wil, en dat je dan niet eet."

Voeg daarbij de heerlijke illustraties van Annemarie van Haeringen en je hebt niet minder dan een pareltje. De cover, bijna volledig gevuld door de zeer zwarte kip, is onweerstaanbaar. En binnenin kiest ze ervoor de kippen af te beelden in een mensendecor, wat de humor opdrijft. Zo wonen de kippen in een hok met een gevel van een Amsterdams grachtenpand, eten ze aan tafel, en vormen ze een heuse stoet om Zwartbessie te begraven. Op de einde geeft de illustratrice Zwartbessie gespikkelde kuikentjes en tekent ze een kip met een duidelijk tevreden uitstraling, in schril contrast tot de lijdende kip ervoor.