Quin, Shinobu en John, drie tieners, verblijven in Schotland op een oud landgoed. Ze trainen er om een Zoeker te worden. Een Zoeker is een beroep dat al eeuwen bestaat, veel opleiding vereist en bijzonder eervol is. Wat precies de taak van een Zoeker is, blijft wat vaag. Ergens weet je wel dat ze een edel doel nastreven, maar door toedoen van de slechte vader van Quin, worden de kinderen in hun opleiding tot Zoeker gedwongen om oneervolle acties uit te voeren.
Quin en Shinobu slagen in hun opleiding, maar John niet. Meteen na het afleggen van hun eed worden Quin en Shinobu geconfronteerd met de harde werkelijkheid en zijn ze helemaal niet blij met hun titel. Ze ontvluchten resoluut hun taak en lot. Hier scheiden de wegen van de drie hoofdfiguren. Als lezer blijf je hen volgen en verschuift de focus wat naar John, die ondanks zijn falen, toch op zoek gaat naar de Athame. Dit instrument, een soort dolk, wil hij gebruiken om recht te zetten wat er in het verleden met zijn familie is gebeurd. John wil gerechtigheid en doet er alles aan om de athame in bezit te krijgen, maar verliest daarbij wel geregeld wat normen en waarden uit het oog.
Het verhaal is en blijft over de hele lijn wat vaag en te weinig uitgediept. De auteur creëert een mysterieuze wereld waarin de grens tussen verleden en heden niet altijd even duidelijk is. Aanvankelijk heb je ook geen idee in welk tijdperk het verhaal zich afspeelt. De personages trainen met oude wapens en dragen specifieke kledij, waaruit je afleidt dat het verhaal zich in het verleden afspeelt, maar niets is minder waar.
De personages, behalve John en Maud, werden te zwak uitgewerkt. Maud is een mooi personage, waar jammer genoeg wat te weinig mee gedaan is. De 'Jonge Vrees’ is een leeftijdsloos iemand, die erop moet toezien dat de Zoekers hun eed afleggen en hun taken vervullen. John, Quin en Shinobu zijn allemaal ongeveer zestien jaar. Doorheen het boek doorgaan ze een sprong van ongeveer een jaar en half en leven ze een ander leven. Elk personage vertelt vanuit zijn eigen perspectief zijn belevenissen.
Het geheel is te onsamenhangend om de vergelijking met ‘The Hunger Games’ te kunnen doorstaan. Ook qua schrijfstijl scoort het ondermaats. Enkel het einde kan je echt geboeid houden en doet je twijfelen of je deel 2 zal lezen.