In dit derde deel in de serie rond Emma Dewit krijgen we als thema klimaatverandering, Antarctica en het milieu. Emma is een leerling uit de basisschool en heeft een grote voorliefde voor wetenschappen. Samen met de Zweedse Svea, de Italiaanse Antonio en haar beste vriend Mikkie gaat ze op stage naar Antarctica. Samen zullen ze onderzoek doen naar de gevolgen van het toerisme in het poolgebied. Ze reizen met een cruiseschip dat zowel wetenschappelijke onderzoekers als vertegenwoordigers van toeristische organisaties aan boord heeft. Tijdens de reis ontdekt Emma dat er ook passagiers zijn met slechte bedoelingen. Samen met haar vriendinnen komt ze achter de plannen van enkele vastgoedmakelaars, die gesteund worden door de miljardair Eduard Torres. Hij wil op Antarctica een luxueus boothotel bouwen met alle gevolgen vandien voor het milieu.
Het boek is los te lezen van de andere delen, maar persoonlijk miste ik wat duiding in de personages. Omdat het over wetenschappelijk onderzoek gaat en verre, gevaarlijke reizen, had ik als lezer de indruk dat Emma en haar vrienden twintigers waren. Dat strookte niet met de wijze waarop ze zich gedroegen en hun mentaliteit.
‘Paniek aan boord’ is geschreven vanuit het perspectief van Emma en wordt regelmatig doorbroken door korte stukjes die vanuit het perspectief van de slechterik geschreven zijn. Dit is eerder verwarrend en heeft geen meerwaarde voor het verhaal. Zeker aan het begin niet, als je er totaal geen idee van hebt wat er eigenlijk aan de hand is op het schip. De verhaallijn is hierdoor wat zoek. Ook het einde is eerder ongeloofwaardig en weinig uitgewerkt. Misschien is dat ook het nadeel van twee auteurs voor één boek?
Als lezer frons je af en toe de wenkbrauwen: een bultrug die een dubbele salto uitvoert, in de erge vrieskou van het poolgebied staan de ramen open in de luxekajuiten, de technische tekening die pas later gezien wordt op het plan van meneer Weymans (hoewel die door alle vrienden grondig bekeken werd), …
Het verhaal wordt aangevuld met foto’s, maar ook met beeldmateriaal van Dixie Dansercoer. Dat kan je met behulp van de app Layer (augmented reality) scannen, waardoor er filmpjes openen. Het beeldmateriaal is erg mooi en een verrijking, maar het is erg jammer van de zenuwslopende muziekjes die erbij staan.
Hopelijk groeien de auteurs nog in hun samenwerking en verdwijnen de kinderziektes nog uit deze reeks.