Normaal zou ik dit flapjesboek links laten liggen: de tekeningen op de kaft zijn in mijn ogen echt niet mooi te noemen. Vooral de leeuw en de tijger kunnen mijn appreciatie niet krijgen. Eng, zoals de titel wil weergeven, komen de dieren al helemaal niet over. Toch ben ik gecharmeerd geraakt door het verhaal.

Jurre, een kleine jongen, gaat een tocht maken. Op elke pagina komt hij een dilemma tegen. Hij moet een bepaalde weg inslagen en weegt steeds twee zaken af. Welke keuze is het engst? Deze keuzes zijn verborgen onder de flapjes: een leeuw of een tijger, een vleermuis of een reuzenspin? De oplossing blijkt elke keer iets anders te zijn dan je verwacht, en dat geeft wel iets leuks aan het verhaal. Op het einde komt Jurre iets heel engs tegen en vlucht hij terug naar huis, langs alle andere enge dingen. Dat deed me direct aan het verhaal ‘Wij gaan op berenjacht’ denken. Het einde is nog verassend. Dat maakt dus veel goed, het blijft wat zonde van de tekeningen, maar smaken kunnen verschillen.