Het leed van de stoftor
De stoftor woont op de maan en niemand weet dat hij bestaat. De stoftor lijkt een beetje op een sprinkhaan maar ook weer niet, in elk geval is hij een schrander diertje. Op een dag roept hij zomaar door een toeter 'Het spijt me'. Alle dieren horen hem en denken dat het voor hen bestemd is. De mier lag nog in bed toen ze een luide stem hoorde. De eekhoorn zat op een tak van een boom toen hij hoorde: 'Het spijt mij'... Het brengt hen allemaal in de war maar ze doen toch voort met hun dagelijkse bezigheden. Als er iemand is die op een grappige en toch ernstige manier de lezer kan bekoren en ontroeren dan is het wel Toon Tellegen. Op een meesterlijke wijze beschrijft hij het leed van de stoftor en laat de andere, ons zeer bekende dieren, hun ding van elke dag doen. Zoals de secretarisvogel die nadacht over een brief die hij wilde schrijven om te zeggen dat woorden niet langer toereikend waren. De eland die ophield met grazen toen hij de woorden hoorde, de schildpad die enzovoort enzovoort ... Soms moet je schateren met al wat Toon Tellegen de dieren laat zeggen, heel frappant, verstaanbaar en grappig vooral. Hij brengt je ook in een andere wereld, een wereld waarin alles mogelijk is. Zoals alleen op de maan zitten bijvoorbeeld en naar de aarde willen maar toch besluiten - om praktische redenen onder andere - toch op de maan te blijven. En nadat de stoftor van alle dieren op aarde een mooie brief heeft gekregen dat hij zeer welkom is op een groot feest staat zijn besluit vast. Daarom antwoordt hij aan al zijn - ondertussen dierbare - vrienden op aarde: 'Ik heb nergens spijt van'. De fantasie in dit mooie boekje met lichtblauwe kaft en een soort sprinkhaan die Stoftor heet is grenzeloos en toch brengt hij een gamma van gevoelens over die heel herkenbaar zijn en een publiek van klein tot groot kan boeien en bovenal stof geeft om over te filosoferen. Een aanrader.