Luna heeft nogal een turbulent leventje op dit moment. Soms verblijft ze in Huize Hoopvol. Een tehuis waar Luna verplicht wordt naartoe gestuurd door haar ouders omdat ze stemmen hoort. Voor Luna is dit een onmogelijke plaats, zij noemt het Huize Hopeloos. Gelukkig mag ze af en toe bij Cindy logeren. Dat is de moeder van Ties. Ties heeft Luna leren kennen in Huize Hoopvol/Hopeloos. Cindy aanvaardt Luna zoals ze is, iets wat ze niet over haar eigen moeder en vader kan zeggen. En dan neemt Luna’s moeder een beslissing. Ze probeert de vertroebelde band met haar dochter te verbeteren en neemt haar mee naar het vakantiepark waar Luna’s vader eigenaar van is. Door samen wat tijd door te brengen hoopt haar moeder Luna beter te gaan begrijpen, maar ook dat loopt niet van een leien dakje. En dan leert Luna een heel bijzondere familie kennen die ook logeren in het vakantiepark.

Het boek start waar het vorige boek, Gozert, is geëindigd. Gozert is de stem die Luna hoort. Dat is de overleden broer van Ties. In het vorige boek wordt dat verhaal uitgewerkt. Ik heb het niet gelezen, maar dat was ook niet nodig.

Zelden kom je zo'n sterk verhaal tegen dat je zo hard meesleept. Dit is geen melig, zeemzoet verhaal, maar hard en confronterend. Het zijn best zware thema’s die aan bod komen, zoals psychische problemen bij jonge kinderen, complexe relaties tussen ouders, met de kinderen onderling, de kind-ouder relatie. Luna heeft best wel een zwaar rugzakje. Toch is het zo mooi en zo oprecht verteld dat ik genoten heb van dit boek. De manier van vertellen, afwisselende lettertypes en de mooie illustraties maken dat het draaglijk, goed leesbaar en toch ook een beetje luchtig blijft. Ook het onderwerp van de dood wordt niet geschuwd. Het verhaal gaat ook over hoe mensen op een verschillende manier en in verschillende culturen met de dood omgaan. Zo krijg je wat informatie over Dia de los Muertos, de Dag van de Doden. Een feestdag in Mexico die ook in België en Nederland ondertussen meer gekend geraakt.

En laat ik niet vergeten te vertellen hoe geweldig de illustraties van Linde Faas zijn. Je komt ze op juist gepaste momenten tegen in het boek. Soms kleine pentekeningen, dan weer beslagen ze beide pagina’s. Je kan er naar blijven staren en de emoties volledig tot jou laten komen. De combinatie van het verhaal en deze prenten doen iets met je. De éne keer ben je ontroerd, dan weer voel je het verdriet, en even later laten ze een glimlach op je gezicht verschijnen. Een rollercoaster van emoties. Ik was al eerder getuige van de mooie samenwerking van auteur en illustrator bij het boek Prutje en Ben’s Boot. Dit duo mag van mij nog lang en gelukkig samenwerken.