Diep in het water, ontdekt het witte visje iets vreemds op de bodem van de zee. Samen met zijn vriendjes proberen ze te achterhalen wat dit vreemde voorwerp kan zijn. Zo voelt de inktvis met zijn tentakels een harde wand met twee zachte armen. De vriendjes ontdekken telkens weer iets anders, tot er tot hun verrassing een garnaaltje uit tevoorschijn komt. Het is een echt speelhuisje, waarin ze samen reuzeveel plezier beleven.

Speels ontdek je hoe elk diertje met een ander zintuig het vreemde ding onderzoekt. Het is wel origineel bedacht om zintuigen met zeediertjes samen te brengen. Het wekt een nieuwsgierigheid op bij de kijker, want elk diertje beleeft het voorwerp op een manier, eigen aan het diertje. Zo vindt de schildpad het ruiken naar een vreemd mosselbed, en de slak, die kruipt er overheen. Het is dan ook zo typisch voor een slak dat ze alles aftast en vindt dat het niet lekker smaakt.

Guido Van Genechten werkt hierbij sterk beeldend, zowel in de illustraties als in de korte tekst. Deze is precies goed: sober, gevat en grappig. Elke dubbele pagina is één grote illustratie: je kijkt van heel nabij op het tafereel. De heldere kleuren tegen de zwarte achtergrond vormen een mooi geheel en roepen een soort stilte op; zoals die aanwezig is op de bodem van de zee. De collagetechniek is mooi uitgewerkt en de diertjes komen hierbij levendig en speels over, met hun grappige gezichtjes en pret in de oogjes.

Op het einde van het prentenboek hoort een addendum waarin de vijf zintuigen nog eens voorgesteld worden. Hierbij zorgt de illustrator voor interactie tussen de kleuter en de zeediertjes. Sommige dingen zijn niet zo herkenbaar voor een kleuter, zoals een waterorgeltje of de dwarse doorsnede van een pompelmoes. Wel leuk is dat het kind op het einde zelf actief kan meedoen. Het mag de verschillen zoeken in een spiegeltekening en samen met het visje een weg zoeken door het doolhof tot bij een anemoon. Dit laatste kan inspiratie geven aan de verteller om in huis vormen te gaan aftasten en op ontdekking te gaan met je zintuigen.

Een prentenboek met zwarte achtergrond kom je zelden tegen. Hier roept het de precieze sfeer op van ergens diep op de bodem van de zee. De diertjes in frisse heldere kleuren komen extra tot hun recht tegen die donkere achtergrond. De aandacht van de kleuter wordt getrokken naar de schoen. Het kind kan genieten van de spanning tussen enerzijds de diertjes die zich één voor één nieuwsgierig afvragen wat dit ding op de bodem van de zee wel kan zijn, en anderzijds hijzelf die best wel weet dat het een schoen is.