Wanneer het ijs smelt, blijft nog één enkele ijsbeer over. Die laatste ijsbeer is het noorden kwijt. Samen met het sneeuwmeisje gaat hij in zijn dromen op zoek naar nieuwe woonplaatsen. Er ontstaat een onvoorwaardelijke vriendschap tussen het sneeuwmeisje en de ijsbeer en ze leren elkaar beter kennen. Zo vertelt de ijsbeer aan het meisje dat hij bang is en ontdekt het sneeuwmeisje dat ijsberen kunnen wenen. Snel, lees dit boek; alvorens het laatste ijs smelt.     

De laatste ijsbeer kijkt ons met indringende ogen aan op de cover van het boek. Hij heeft de ogen van een mens en kijkt bedroefd. Het lijkt erop dat de ijsbeer ons iets wil vertellen. Of misschien wil hij iets vragen. Hoe dan ook laat zijn blik de (toekomstige) lezer van dit boek niet los. Al op de eerste pagina wordt duidelijk wat de ijsbeer wil vertellen: “Ik ben het noorden kwijt denk ik”. Met die woorden raakt de ijsbeer meteen de juiste snaar: Wat als ijsberen de weg kwijt zijn? Wat als er straks geen ijsberen meer zijn?

Het verhaal is geschreven in dialoogvorm en bestaat uit korte gesprekjes tussen het sneeuwmeisje en de ijsbeer, aan elkaar geschreven door de verteller. Het gebruik van verschillende soorten lettertypes zorgt ervoor dat het duidelijk is wanneer de verteller, het sneeuwmeisje of de ijsbeer aan het woord zijn. De schrijfstijl doet denken aan een toneelscript en schreeuwt om opgevoerd te worden – hint hint. De keuze van acteur en regisseur Scheepers voor die schrijfstijl heeft echter ook nadelen. Een toneeltekst leent zich beter om verteld of opgevoerd te worden, minder om zelf in stilte te lezen.

Elke illustratie is een schilderijtje van de hand van Lida Nagibina die in Siberië opgroeide. Ze slaagt erin om aan de hand van lichtinval de juiste toon te zetten. De donkere achtergronden brengen een sombere en dreigende sfeer. De ijsbeer die met zijn witte vacht goed opvalt, schept een sfeer van hoop, verlangen en soms humor. Dit boekje had groter mogen zijn, zodat de illustraties meer tot hun recht konden komen. De laatste ijsbeer verdient namelijk grotere bladzijden.

Laat een illustratrice en een regisseur samen een kinderboek schrijven en er ontstaat vuurwerk. Dat is wat er bij De laatste ijsbeer gebeurt. Hoewel de schrijfstijl hier en daar beter én anders kon, hoopt deze recensent alvast op een vervolg.