Het boek opent met Lara in bed, op de muur zien we een foto van haar oma. Lara wil gewoon gaan slapen en fijn dromen, maar dat lukt niet omdat ze erg verdrietig is. Ze probeert te denken aan de leuke zondagen op strand of hoe haar oma altijd naar aardbeien rook. Haar tranen vullen de kamer en ze vaart naar buiten, naar de koude, donkere zee. Wat maakte haar vroeger blij? Ze weet het niet meer ... tot ze op de bodem van de zee een gloeiende parel ontdekt en eens goed rond zich kijkt. Haar verdriet is er nog wel, maar haar eenzaamheid is verdwenen. Want ze is niet alleen. 

Wat een mooi prentenboek over de symbolische tocht naar "de zee van verdriet". De grote aquarels hebben weinig extra uitleg nodig om de juiste sfeer weer te geven. De donkerblauwe kleuren en kolkende beweging van het water, en aan het eind het geel-roze water zijn voldoende om mee te voelen met Lara.

Nochtans zitten er ook prachtige stukken tekst in: 

- (Over haar tranen) Druppel voor druppel vulden ze haar kamer, totdat er geen plek meer voor ze was. 

- Ze pakte de parel vast, hield hem dicht tegen zich aan en wist dat niet alles was weggespoeld.

- Dit was niet de laatste keer dat Lara naar de zee ging. Ze zou nog vaker wakker liggen en afscheid moeten nemen. 

Ideaal boek om te gebruiken bij verlies. Kinderen leren zo dat het niet verkeerd is om verdrietig te zijn, dat je tijd nodig hebt om het licht te ontdekken.