De duif François heeft alles ingepakt om op reis te vertrekken. Hij heeft een missie en hoopt z'n grote droom waar te maken. Onderweg ontmoet hij een nieuwsgierige vogel, die vraagt naar waar hij vliegt. Wanneer François in een schuur schuilt voor een storm, vraagt ook een musje waar z'n reis naartoe gaat. Zo komen we te weten dat François naar Parijs wil. Maar wat hij daar precies wil gaan doen, blijft een mysterie. Op een terras eet hij z'n buikje rond en wil terug vertrekken. Maar dan merkt hij dat z'n kaart niet meer in z'n zakje zit. Hij zal moeten vertrouwen op alles wat hij leerde in de postduivenschool. Het wordt steeds drukker en hij nadert stilaan Parijs. Zal hij z'n missie kunnen volbrengen? 

Het verhaal zelf is niet echt spannend. Ik heb persoonlijk meer genoten van de illustraties. Ze zijn meestal over één of twee bladzijden verspreid. Er wordt gespeeld met perspectief zoals bij het tafereel op het terras waar je enkel een beeld krijgt onder de tafel. Je ziet op die manier veel mooie details. De tekst staat hier en daar tussen de illustraties met voldoende blanco ruimtes die zorgen voor rust. Er is aandacht voor details zoals het lieveheersbeestje op de tafel, de hond met de croissant in z'n bek ... De illustraties zijn grappig, zoals de rode en blauwe bolletjeszakdoeken waarmee François wordt uitgewuifd, het kammetje in z'n reistas. De duif wordt heel menselijk voorgesteld, wat kinderen fantastisch vinden. Onderweg wordt François zijn kaart helemaal nat en raakt hij ze zelfs kwijt. Maar een postduif heeft eigenlijk geen kaart nodig want die heeft immers een ingebouwde gps. Het einde is grappig en tegelijkertijd een beetje pover. Jammer maar de illustraties maken veel goed.