Ze kwam opeens voorbij, in een park. Ze sleurde een grote omatas achter zich aan en ze keek nogal boos. "Wisten wij veel wat er aan de hand was". 'Wij' dat zijn stripachtige figuren: een lange oma- achtige, een kleine ronde opa-achtige, een miniatuur mannetje met een bolhoed en een koffer, een teddybeer, een hond en een vliegend mannelijk elfje. Zij gaan achter het meisje aan, die met de beste neus voorop. (En dan zie je de neus van de hond nog net op de rand van de prent.) Het meisje draait zich boos om en roept: "Moet dat nou zo??!" Maar ze roept dat niet naar haar achtervolgers, ze roept dat naar andere mensen die zich amuseren in het park. Ze loopt verder en telkens loopt een ander van het groepje als eerste achter aan haar. Het meisje wordt weer boos en zo gaat het door. Totdat de oma-achtige figuur vraagt: "Meisje wat is er mis?" En dan barst ze los: "Elvis is dood". Eerst denken ze aan de zanger maar dan opent het meisje haar tas en zien ze wie Elvis was: een vogeltje. De veer is gebroken, het verdriet komt boven. Samen gaan ze Elvis begraven met krans en al. En als ze bij het graf staan staat er enkel, maar veelzeggend: "Afscheid. Ach..." En dan gaat het meisje vertellen over Elvis en ze moeten "toch weer lachen ondanks de verdrietigheid. Mooi. Heel mooi." Zo eindigt het boek. Het is inderdaad een heel mooi en aangrijpend boekje over rouwen en verdriet verwerken. De illustraties zijn zwaar en statisch en toch expressief. Wie Elvis Presley was, zal wel even uitgelegd moeten worden. De voorlezer kan het dan ook met de kinderen hebben over het waarom van zoveel boosheid.