Zwart/wit' vertelt een verhaal over pesten, over gepest worden. Jo en Ben worden hun hele leven al gepest, getreiterd, beetgenomen, … Als hun enige vriendin – iemand die ervoor gekozen heeft om buiten de klas te staan – dan nog verhuist, zijn ze helemaal aan hun lot overgelaten. Ze proberen dat koste wat het kost voor hun ouders te verbergen. Maar ze zijn op, ze zijn aan het einde van hun Latijn en kunnen hun zenuwen haast niet meer de baas. En dan komt er een vreemd sms-bericht binnen op Bens gsm. Maar in plaats van de verhoopte leuke avond wordt het een nachtmerrie. Jo’s stoppen slaan helemaal door. Een bloedbad dreigt. Het tweede deel van boek vertelt eigenlijk hetzelfde verhaal. Hier is Tam echter wel van de partij. Jo en Bas weigeren verder door het leven te gaan als verliezers en de avond, hoe dramatisch ook, verloopt helemaal anders. Toch zijn het ook nu degenen die al in het verdomhoekje zaten, die de klappen krijgen. Let wel : het tweede deel berust eigenlijk op veronderstellingen, hoe het geweest had kunnen zijn. Maar de lijn tussen werkelijkheid en fictie is erg dun. Speciaal aan dit boek is het vertelstandpunt: het wordt verteld door een personele ik-verteller, die de hele avond minutieus weergeeft, al was het een reality soap. De ik-verteller pretendeert de situatie diepgaand onderzocht te hebben en geeft naast feiten ook voortdurend commentaar. Dat komt vrij bevreemdend over, omdat het moeilijker wordt om je met de personages te identificeren. Je observeert immers door de ogen van een ander. Toch geeft je dat de mogelijkheid om even stil te staan bij je eigen gedrag. Al bij al een boeiend experiment.