In ‘Pril Geluk’ vertelt Guy Didelez het meer dan schrijnende, waargebeurde levensverhaal van Anne Thielemans, die na de dood van haar vader door haar moeder ondergebracht werd in het tehuis ‘Het Gelukkige Kind’. Het is een verhaal van mishandeling en misbruik, een verhaal van hoe kinderen gemanipuleerd en onderdrukt worden door ogenschijnlijk rechtschapen hulpverleners, die zolang het allemaal maar goed oogt de vrije hand krijgen. De uitbaters van het tehuis werden eind 2005 door de rechtbank vrijgesproken, omdat de feiten verjaard waren. Vier van hun slachtoffers pleegden hierna zelfmoord, anderen gingen in beroep en Anne Thielemans zocht iemand om haar verhaal op te tekenen. Ter informatie: ook in beroep speelde de verjaring en de betrokkenen ontkenden alle schuld. Guy Didelez vertelt (H)annes verhaal op een serene, directe, maar niets verbloemende manier. Het tijdsverloop is chronologisch, maar maakt af en toe grote sprongen. Bij het begin, in 1982, is Hanne ongeveer dertien jaar. Het eindigt in 1989, als ze eindelijk een beetje rust en stabiliteit gevonden heeft in een pleeggezin voor jongvolwassenen. Aanvankelijk voel je je betrokken, maar hetgeen er verteld wordt is zo gruwelijk – braaksel opeten, in de diepvriezer gestopt worden, naakt met een bebloed onderbroekje op je hoofd in de leefruimte gaan zitten als straf nadat/omdat je voor het eerst ongesteld werd, verkrachting door medebewoners, …- dat je enkel nog registreert. Zo is het boek ook geschreven: de auteur geeft weer en laat het oordeel aan de lezer over, want de feiten spreken voor zich. Maar dit is geen boek voor gevoelige lezers. Voor mensen die in een gewoon gezin opgevoed worden, is dit niet te vatten. Zulke wantoestanden zouden in een land als het onze niet mogelijk mogen geweest zijn!!