Cordelia is bijna zestien en ze heeft ergens gelezen dat de gemiddelde leeftijd waarop een meisje ontmaagd wordt zestien jaar en drie maanden is. Ze wil helemaal niet gemiddeld zijn, dus besluit ze dat het de hoogste tijd wordt om wat aan haar maagdelijkheid te doen. Ze is kieskeurig, dus laat ze voor deze klus haar oog vallen op een aantrekkelijke jongen, Will, en wordt tot over haar oren verliefd op hem. Gelukkig hij ook op haar, dus daar is geen vuiltje aan de lucht. Beiden zijn geen doorsnee pubers. Cordelia is een literatuurfreak, ze is vooral dol op William Shakespeare en ze schrijft ook zelf gedichten. Verder speelt ze piano. Will is gek op bomen, hij weet er heel veel over en kent alle bijzondere exemplaren van Groot- Brittannië. Hij speelt hobo. Het is trouwens via de muziek en samen spelen dat de vonk overspringt. Geen van beiden houden ze van drukte, veel mensen, uitgaan, drinken, dansen en dergelijke. Hun relatie ontwikkelt zich snel. Ze vrijen veel en raken erg op mekaar gesteld. Toch zijn er ook grote verschillen. Cordelia is geen ochtendmens en houdt niet van sport, terwijl Will net graag in alle vroegte gaat lopen. Will heeft dan weer veel moeite om over zijn gevoelens te spreken, Cordelia helemaal niet. Als Will weggaat om verder te studeren, iets in verband met bomen, zit hun relatie wat in een impasse. Cordelia wil graag dat Will openlijk zijn liefde voor haar betuigt, ook in woorden, en dat lukt niet. Al snel nadat Will vertrokken is, vermindert hun contact. Cordelia lijdt, maar wil zich niet opdringen. Ze raakt bevriend met een lerares van school, die intensief bezig is met meditatie, maar ook met literatuur. Ze ziet Will wel een paar keer, maar hij lijkt niet meer zo geïnteresseerd. Hij is ook stevig bevriend met één van zijn medestudentes en Cordelia is flink jaloers. Ze gaat een weekendjob doen en rolt zo in een kortstondige relatie met haar baas daar, een oudere man. Ze is niet verliefd, maar heeft behoefte aan aandacht. Onverwacht zoekt Will haar op en betuigt haar zijn liefde. Ze bekent haar uitschuiver en Will is woedend. Hij verbreekt de relatie. Cordelia is ontroostbaar. Ze gaat heel veel naar haar vriendin-lerares, die haar initieert in het mediteren. Als ze bijna verkracht wordt, zakt ze nog wat dieper weg. Een poos later komt Will dit te weten en zoekt haar op. Ze nemen de draad weer op en gaan zelfs samenwonen. Na een jaar of wat wordt Cordelia zwanger. Ze besluit haar leven en gevoelens op te tekenen voor haar dochter later, als die op haar beurt zestien zal zijn. Dit boek is meer dan een spannende romance. Het is het relaas van een heus proces van volwassen worden, met vallen en opstaan. Alle terreinen komen aan bod: de relatie met haar vader en stiefmoeder, het zich losmaken van de ouders, seksueel ontwaken, intellectueel groeien, emotionele toppen en dalen, de speurtocht naar de zin van het leven, liefde en verliefdheid maar ook intense vriendschappen, het zoeken naar rust in meditatie ... teveel is het bijna. Chambers heeft dan ook bijna 800 bladzijden nodig. Het boek is niet helemaal rechtlijnig opgebouwd. De auteur heeft zich onder andere gebaseerd op het hoofdkussenboek van de Japanse schrijfster Shonagon. Zij wisselt in haar boek verhalende stukken af met bespiegelingen of lijstjes van bijvoorbeeld dingen die haar vervelen, of van dingen die rust brengen. Ook dit boek is zo opgebouwd, waardoor het een soort lappendeken wordt. Het geeft een heel afwisselend effect. De actie wordt ook soms expres afgeremd; je zit dan als het ware te wachten tot het verhaal verdergaat. Het is bijzonder levendig geschreven, met veel levendige dialogen, die je echt het gevoel geven of je bij de personages in de kamer aanwezig bent. Ook de verhalende delen zijn heel goed geschreven. Het is een boek dat je niet loslaat, je wil steeds weten hoe het verder gaat. Wat ook opvalt, is hoe goed de auteur zich kan verplaatsen in vrouwelijke personages, jonge en minder jonge. Het enige minpunt is misschien de overladenheid. De auteur heeft hier zo veel ingestopt, dat het wat veel is geworden, en ook ietsje te lang duurt. Hij is als het ware zelf verliefd op zijn personages. Hij doet zeker zijn best om ook hun mindere kantjes in de verf te zetten, en het zijn in ieder geval geen bordkartonnen karakters, maar hij ziet ze zo graag dat ze toch wel ver boven de middelmaat uitsteken. Dat doet hun geloofwaardigheid geen goed. Anderzijds is het minste wat je van dit boek kunt zeggen dat het op zijn beurt een heel eind boven de middelmaat uitstijgt.