In dit vierde deel van de reeks 'Victoriaanse' thrillers komt Sally Lockhart, de bijdehandse beleggingsspecialiste, die menig politiek geschil oplost, nauwelijks voor. De hoofdpersonen in dit deel zijn Jim, haar trouwe bondgenoot en Adelaïde, het meisje dat hij uit de handen van een slavendrijfster redde en Rebecca Winter, een Razkavische vluchtelinge. Met Razkavische en Oosteuropese bandieten hadden ze al eerder af te rekenen. Het ging dan voornamelijk over wapenhandel. In dit boek gaat het om een klein vorstendom, Razkavië, geplet tussen Duitsland en Oostenrijk-Hongarije. Razkavië heeft behalve natuurschoon vooral nikkel. En daarin zijn de grote mogendheden geïnteresseerd. Adelaïde heeft het van straatkind tot prinses geschopt, ze is gehuwd met Rudolf, de jongste koningszoon van Razkavië. Die prins leeft als vluchteling in Londen. Rebecca (Becky) is ook een Razkavische vluchtelinge, haar vader werd vermoord. Zij wordt aangezocht om Adelaïde te leren lezen. Je zou zeggen een knappe setting voor een roman. Maar het boek voldoet absoluut niet aan de verwachtingen die het schept. Het is allereerst niet duidelijk waarom prins Rudolf moest vluchten terwijl zijn vader de zittende koning is. Van zijn oudste broer,de kroonprins, wordt aangenomen dat hij een jachtongeluk had en zijn tweede broer wordt vermoord. Door wie en waarom? Waarom Becky's vader vermoord werd, is ook niet duidelijk. Rudolf moet terug naar Razkavië nadat zijn broer vermoord is. Adelaïde, Becky en Jim gaan mee omdat Rudolf vermoedt dat er intriges gaande zijn aan het hof. Niets is minder waar, alleen wordt het allemaal mistig gelaten, ingewikkelde toestanden en woordenkramerij geven de indruk van een ernstig werk. De lezer komt erachter dat vooral de Duitse kanselier Bismarck het op het nikkel van Razkavië gemunt heeft. Er wordt niet op een dode gekeken. Ook Rudolf wordt vermoord en zo wordt Adelaïde koningin. Ze blijkt een natuurlijke aanleg voor regeren te hebben. Maar haar belagers steken meer dan stokken in de wielen. Niet zonder blutsen en builen moeten de drie hoofdpersonen de aftocht blazen. Hoe het verder met Razkavië ging, blijft in het midden en is naar ik vrees mogelijk stof voor een vijfde deel. De auteur geeft zijn boeken een air van serieux die er eigenlijk niet is. In de stamboom van het koningshuis Razkavië achteraan in het boek worden nu eens de geboorte- en sterfdata vermeld en dan weer de regeerperiode. Heel verwarrend allemaal. Pullman gebruikt ook graag moeilijke woorden, bijvoorbeeld: Becky's moeder was confuus en Becky stond in dubio. Iemand kijkt met een martiale blik, er is een gepavoiseerd balkon, verder: accreditatie, gepommadeerd haar, gezwets van die mystieke hegelianen enz. Het boek is bovendien duur.