Floor is helemaal terug. Met haar eigengereide logica plooit de jonge meid de wereld naar haar wensen en stelt ze haar persoonlijke wetboek op. In tweeënveertig regels zet ze haar visie op het leven uiteen: hoe je soms mag liegen over het bestaan van je broer, hoe je vaders niet altijd geloven moet, en dat als jij een prinsesje bent, je moeder je lakei moet zijn. Alle fratsen die je misschien al kent uit 'De regels van Floor', 'Floor gaat door!' en 'Floor gaat ervoor!' brengt Marjon Hoffman hier bijeen. Ongetwijfeld spreekt het idee dat kinderen zelf regels mogen maken, tot ieders kind verbeelding. En het soort regels dat Floor bedenkt, doet dat nog meer. "Als je iemand in de maling neemt, mag die iemand jou niet ook in de maling nemen." of "Als je broer iets doet wat niet mag, mag je best wraak nemen". Het is het soort regels dat alleen maar kan ontspringen uit een kinderbrein. En dat is meteen ook de sterkte van Hoffmans boek. Wat echter jammerlijk ontbreekt, is enige vorm van verhaallijn. Door de anekdotische opbouw slaagt Hoffman er niet in een spanningslijn te creëren. Je leest een aaneenrijging van Floors belevenissen, zonder diepgang of ontwikkeling. Het geheel heeft iets weg van een scheurkalender. Maar dan eentje die fijn is om lezen en voorzien is van wat eenvoudig naïeve illustraties. 'Helemaal Floor!' is geen boek om in één ruk uit te lezen. Maar nu en dan een regel van Floor doet je wel zin krijgen om ook jouw regels eens uit te werken. Best leuk, de wereld zo naar je hand zetten.