Mijnheer Kokhals zit te wachten in het ziekenhuis. Hij voelt zich niet lekker (ziet er ook groen uit) en is bang. Als hij aan de beurt is, wacht een griezel van een dokter - op de illustraties tenminste - hem op. Ze gaan hem grondig onderzoeken en hij moet een nachtje in het ziekenhuis blijven. Verpleegster Lieve is van het vrolijke type en blijkbaar dag en nacht aanwezig. 's Nachts wordt Kokhals heel bang maar Lieve weet raad. Ze zingt liedjes voor hem (alsof verpleegsters daar nog tijd voor hebben) en bezorgt hem mooie dromen (Lieve bij hem in bed!). De volgende dag kan de dokter eerst niet echt iets vinden, tot hij met een soort kachelpijp naar Kokhals' buik kijkt en daar ziet hij allemaal zorgen. Inderdaad, mijnheertje Kokhals is niet gelukkig. Hij is een beetje droef, een beetje misselijk ook en hij heeft geen vrienden. De oplossing is heel simpel/simplistisch: "Dan zijn wij voortaan vrienden!" Ze beginnen te zingen en te dansen en Kokhals danst mee en hij kan naar huis. Dit verhaal stelt ziek zijn wel heel karikaturaal voor. Genezen van een depressie lijkt een fluitje van een cent: een zingende verpleegster en een gitaar spelende dokter en klaar is Kees. Als het boek de bedoeling heeft mensen/kinderen (?) gerust te stellen dan vrees ik dat het zijn doel voorbijschiet. De illustraties zijn karikaturen en niet afgestemd op kinderen. Ik weet echt niet voor welke leeftijd dit boek geschikt is.