Marta zit met Ehliman, een van haar leerlingen, op een bank in het park en vertelt over vroeger. Marta’s oude kerk is nu de moskee, waar Ehliman bij hoort. Ehliman heeft het moeilijk met de strenge regels van haar geloof. Hoe meer Marta, die tot de gereformeerde kerk behoorde, vertelt, hoe beter Ehliman begrijpt dat het vroeger voor Marta net zo moeilijk was om te gehoorzamen, als dat vandaag voor haar is. Marta’s tweestrijd – gehoorzaam zijn aan haar ouders of haar vriendschap en ontluikende liefde voor Sjonnie – wordt uitgebreid weergegeven. De parallellen naar de leefwereld van Ehliman liggen voor de hand: strenge, dogmatische ouders die willen dat hun kinderen het later goed hebben en dus streng vasthouden aan een wereld die zij kennen, een strikt geloof dat geen tegenspraak duldt, angst voor het nieuwe, ... Het boek is goed en met zorg geschreven, de opbouw is origineel en wordt goed vastgehouden. Alleen, de boodschap ligt er zo dik bovenop dat hele boek er wat onder lijdt. En dat is best jammer, al zullen jonge meisjes hier behoorlijk van smullen.